بیست و سوم ژوئن،برابر با دوم تیرماه روز جهانی خدمات عمومی در تقویم سازمان ملل متحد است. این روز فرصتی مناسب برای بازاندیشی در وضعیت خدمات عمومی در کشورها و ارزیابی عملکرد نهادهای دولتی در این زمینه است. این روز که از سال ۲۰۰۳ هر ساله به طور رسمی برگزار میشود.
خدمات عمومی مؤثر و کارآمد، ستون فقرات هر جامعه مدرن محسوب می‌شوند. این خدمات نه تنها نیازهای اساسی شهروندان را برآورده می‌کنند، بلکه در تحقق عدالت اجتماعی، کاهش نابرابری‌ها، نقش کلیدی دارند. همچنین، کیفیت خدمات عمومی یکی از شاخص‌های مهم توسعه انسانی و مشروعیت سیاسی حکومت‌ها به شمار می‌رود.
خدمات عمومی شامل تمام اموری است که دولت‌ها برای تأمین نیازهای اساسی شهروندان ارائه می‌دهند، از جمله آموزش، بهداشت، حمل و نقل ، امنیت و غیره. این خدمات نه تنها به بهبود کیفیت زندگی افراد کمک می‌کنند بلکه نقش مهمی در توسعه اقتصادی و اجتماعی کشورها دارند.
ایران تحت حاکمیت جمهوری اسلامی دارای یکی از بدترین کارنامه ها در این زمینه در سطح جهانی است. در کشوری که بر دریائی از ثروتهای طبیعی قرار دارد انتظار می رود که در چهارچوب همین نظام سرمایه دارانه حاکم دارای کارنامه بهتری می بود. اما از رژیمی که تریلیونها دلار صرف پرو‍ژه اتمی می کند و سپس همه آن یک شبه دود می شوو و به هوا می رود، نمی توان انتظار داشت که خدمات عمومی تحت چنین حاکمیتی وضعیتی بهتر از این داشته باشد. علاوه بر بودجه اندکی که در مقایسه با بخش های نظامی و ابزارهای سرکوب و رواج خرافه ، به خدمات عمومی اختصاص داده می شود،، سطح نازل خدمات عمومی نشان می دهد که هزینه همین بودجه اندک هم چگونه به دست نظام فاسد اداری و ندانم کاری و ناکارآمدی به گونه ای دیگر از بین می رود.
بعلاوه روند خصوصی سازی در دهه های اخیر در زمینه های بسیار حساس نیز گسترش یافته است. از جمله: خدمات درمانی و مراقبتهای پزشکی، بیمارستانها مراکز نگهداری سالمندان، زندانها، مراکز نگهداری از جوانان بزهکار، دانشگاهها وآموزش و پرورش کودکان. که شامل این روند خصوصی سازی شده اند، این سیاست را می توان به عنوان دلیل دیگری از نابسامانی در عرصه خدمات عمومی ذکر کرد،
خدمات عمومی با کیفیت، حق اساسی هر شهروندی است و تامین آن وظیفه اصلی دولت‌ها محسوب میشود. اما در سیستمی که اقتصاد ورشکسته اش نیاز به تاراج اموال عمومی تحت عنوان خصوصی سازی و تحمیل ریاضت اقتصادی بر پایه اقتصاد نئولیبرالی بر مردم دارد، چگونه میتوان از خدمات اجتماعی کارا سخن گفت. طبق تحقیقات انجام شده تنگدستان بسیاری بدلیل محرومیت از بیمه درمانی و یا حتی داشتن دفترچه های بی خاصیت بیمه با امراض ساخته و به پزشک، مراکز درمانی و یا بیمارستان ها مراجعه نمیکنند. نتیجه این کار مرگ توام با رنج ناشی از تعمیق مریضی می باشد. البته موارد تکان دهنده ای نیز گزارش شده که بیمارستان ها از پذیرفتن بیماران فقیر و بویژه کودکان مریض خانواده های کم درآمد خودداری کرده و موجبات مرگ آنها را فراهم کرده اند.
اما خدمات عمومی در عین حال رابطه مستقیمی با فقر در جامعه دارد. برای مثال در زمینه بهداشت و درمان برای تامین عدالت سلامت باید به مبارزه با فقر در حوزه بهداشت و سلامت اولویت بخشید. زیرا سلامت مقدمتا با پیشگیری از مریض شدن تامین میشود. پیشگیری نیز احتیاج به تامین غذای کافی و سالم، ترویج اطلاعات مربوط به تغذیه با کیفیت و آموزش چگونه سالم زیستن، داشتن فراغت خاطر، ورزش روزانه و موارد متعدد دیگر جهت ساکنان کشور دارد. اما در نظام تا دندان فاسد رژیم که ۷۰ درصد شهروندان آن در زیر خط فقر مطلق و نسبی به سر می برند، در حالیکه بخش عمده ای از خدمات عمومی به بخش خصوصی واگذار شده است، طبیعی است که به همین نسبت هم اکثریت مردم از خدمات عمومی محروم گردند.
در در برنامه حزب کمونیست ایران بر ضرورت خدمات عمومی رایگان و مناسب
برای كلیه افراد ساكن كشور تاکید شده است. در این عبارت برنامه ای تامین این خدمات برای كلیه افراد ساكن کشور مد نظر است و نه فقظ شهروندان شناسنامه دار ایرانی. این مطالبه شامل حال مهاجران افغان، کودکان و بزرگسالان بدون شناسنامه و همه کسانی میشود که ساکن جغرافیای ایران هستند. در ضمن این مطالبه خواهان انحلال بخش خصوصی در کلیه زمینه های خدماتی اعم آموزش و پرورش ، بهداشت و درمان، امور بانشستگان و سالخوردگان و غیره است.
سرمایه داران و دولت حامی آنها به چیزی جز ثروت اندوزی نمی اندیشند. آنها نمیخواهند هزینه خدمات عمومی را بپردازند. تا زمانیکه خروش انقلاب مردم کارگر و زحمتکش و ستمدیده بساط رژیم جمهوری اسلامی را درهم نپیچیده است، این خود مردم هستند که باید به فكر خویش باشند و با اتکاء به مبارزات متشکل خود دولت را وادار به عمل کردن به تعهدات خود در زمینه خدمات عمومی بنمایند.