جمهوری اسلامی برای بقای خود و به امید بازگرداندن وحشت و ترس در جامعه بر میزان فشارهای ضد انسانی بر زندانیان سیاسی افزوده است.
ارژنگ مرتضوی دانشجوی دانشگاه خوارزمی و یکی از بازداشت‌شدگان جریان انقلاب “زن، زندگی، آزادی” روز سه شنبه 5 دی ماه از سوی شعبه اول دادگاه استان البرز به یک سال حبس تعزیری،منع عضویت و استفاده از شبکه‌های اجتماعی و ممنوعیت خروج از کشور به مدت دو سال محکوم شد.روز دوشنبه 4 دی ماه 1402،به منزل یک شهروند به نام “محمد جعفرمحمدی” اهل شهر سنندج، پدر دو تن از جوانان بازداشت شده در جریان انقلاب زن، زندگی، آزادی، یورش برده، با اعمال خشونت شدید نامبرده را بازداشت کرده و به مکانی نامعلوم انتقال داده اند.بیان فرج‌اللهی، فعال مدنی اهل سنندج روز دوشنبه 4 دی ماه 1402، از سوی شعبه اول دادگاه انقلاب رژیم در سنندج احضار شد.دادگاه انقلاب رژیم در تهران یازده فعال سیاسی و مدنی را روز دوشنبه 4 دی ماه محاکمه کرد.روز دوشنبه 4 دی ماه 1402، “علی لاله‌دانی”، زندانی سیاسی که چهار سال است در زندان همدان به سر می‌برد، توسط شعبه ۱۱ دادگاه تجدیدنظر رژیم در همدان به ۱۶ سال حبس محکوم شد.“امیر شیبانی‌زاوه”، فعال مدنی و سیاسی ساکن مشهد روز دوشنبه 4 دی ماه 1402از سوی دادگاه انقلاب رژیم به حبس و محرومیت اجتماعی محکوم شد.روز شنبه 2 دیماه 1402، احضاریه‌ای جهت رسیدگی به اتهامات “اغوا یا تحریک مردم به جنگ و کشتار با یکدیگر به قصد برهم زدن امنیت کشور، تبلیغ علیه جمهوری اسلامی و نشر اکاذیب برای 19 دیماه به مسعود قلندری ارسال شد.یاسر رحمانی‌راد پزشک آزادیخواه روز شنبه 2 دی ماه با دریافت ابلاغیه‌ای جهت ارائه دفاعیات درباره اتهام “تبلیغ علیه نظام” در رومشکان احضار شد.علی معزی، که در ارتباط با جنبش انقلابی ژینا بازداشت شده ودوران محکومیت تحمیلی شش سال و سه ماه حبس خود را در زندان اوین سپری می کند، علیرغم حال نامساعد جسمانی،از رسیدگی مناسب پزشکی محروم مانده است. اول دیماه “سیامک ابراهیمی” و “شاهرخ احمدی”، کنشگران مدنی ساکن تهران اعلام کردند که برای اجرای احکام ناعادلانه حبس راهی زندان اوین می‌شوند. اول دیماه “شاهو (ایوب) برهم” و “احسان محمدی” اهل اشنویه و از بازداشت‌شدگان خیزش انقلابی زن، زندگی، آزادی توسط شعبه یک دادگاه کیفری ویژه نوجوانان استان آذربایجان‌غربی به پرداخت جزای نقدی محکوم شدند.
افزایش فشار بر زندانیان سیاسی، که به امید بازگرداندن و تشدید رعب و وحشت در جامعه انجام گرفته، با مبارزات و اعتصابات وسیع از جانب جنبش های کارگری، زنان، دادخواهان، بازنشستگان، جوانان و سایر جنبش های اجتماعی و نیز عکس العمل های مبارزاتی تعدادی از زندانیان سیاسی جواب رزمنده گرفته است. سطح و کیفیت مبارزات و اعتصابات که به طور روزانه و در ابعاد وسیع جریان دارد به قدری به لحاظ اجتماعی و سیاسی نیرومند است که رژیم تاکنون جرات نکرده به طور مستقیم به جنگ آنها برود. بر بستر این اوضاع مقاومت های زندانیان سیاسی اسیر در زندان ها نیز رونق گرفته و ارتقا یافته است:
مقاومت جانانه در مقابل پذیرش خواست های جلادان برای تحمیل اظهار ندامت در برابر دوربین های تلویزیونی، نپوشیدن لباس زندانی هنگام اعزام به مراکز پزشکی خارج از زندان، عدم استفاده از حجاب اسلامی به هنگام جلب به دادگاه، نوشتن و پخش نامه های اعتراضی علیه دستگاه فاسد قضائیه و اداره زندان ها، نمایاندن شادی در زندان به هنگام اهدای جوایز بین المللی به مبارزین و خانواده های آنان و سرانجام تحصن و نظایر آنها. لازم است در کنار آنهابه حمایت های علنی از زندانیان سیاسی و مطرح ساختن ضرورت آزادی آنان توسط تشکل های کارگری و فعالین آنها، سازمان های زنان مبارزو سایر فعالین و جنبش های اجتماعی اشاره کرد. مجموع واقعیات مذکور رژیمرا در رسیدن به هدفش ناکام گذاشته است.
اساساً حکومت های دیکتاتوری در دوره رکود اقتصادی و ضعف سیاسی همیشه متکی به زندان، شکنجه و اعدام بوده اند. این امر در مورد جمهوری اسلامی، که در کلافی پیچیده از بحران ها به دام افتاده بیشتر صدق می کند. این رژیم جز بحران های متعدد سیاسی و مشروعیتی و بویژه اقتصادی از امکان جواب دادن به نیازهای شهروندان نیز ناکام بوده هیج، زندگی و منزلت سیاسی آنها را بیشتر زیر پا گذاشته است. اما مبارزات گسترده ای که مورد اشاره قرار گرفتند در دوره فعلی تناسب قوا بین مردم و رژیم را به شدت تحت تاثیر قرار داده و آنرا به طرز آشکاری تغییر داده است. در چنین شرایطی لازم و مفید است که در هر اکسیون و تحرک مبارزاتی شعار آزادی بی قید و شرط زندانیان سیاسی، این مشعلداران مبارزه انقلابی، را در کنار سایر مطالبات تکرار کرد.