در این روزهای منتهی به روز جهانی کودک و در گرماگرم سالگرد خیزش اعتراضی آبان 98 یاد جانباختگان آن خیزش و جنبش انقلابی “زن، زندگی، آزادی” به اشکال مختلف و از جمله پخش تراکت در سطح شهر ها و حضور بر سر مزار تعدادی از آنها گرامی داشته شد. در این روز جمعی از خانواده‌های جانباختگان خیزش انقلابی سال گذشته و آبان ۹۸، در متنی مشترک با هشتگ “آبان ادامه دارد”، در شبکه‌های اجتماعی نوشتندکه ما اعضای خانواده های دادخواه که عزیزمان توسط جمهوری اسلامی کشته شد، اعلام می‌کنیم تا پای جان، راه آبان را ادامه خواهیم داد.
سازمان عفو بین‌الملل همزمان با چهارمین سالگرد سرکوب خونین اعتراضات آبان ۹۸ بیانیه ای منتشر کرد تحت عنوان “جمهوری اسلامی با مصونیت به کشتار کودکان ادامه می‌دهد”. در بیانیه اشاره شده که کودکان توسط ماموران رژیم به طرز هولناکی کشته شدند تا جامعه بیشتر دچار وحشت شود.
جمهوری اسلامی از ابتدای سرکار آمدن به کودک کشی در زندان ها و بیرون زندان ها مشغول بوده است. این رژیم در فاصله سالهای ١٣٦٠ تا ١٣٦٧، بیش از ۱۲۶دختر و پسر ۱۸ساله و زیر ۱۸ سال را اعدام کرد که دردناک ترینشان اعدام مونا محمود نژاد ۱۷ساله بود. او تنها به این خاطر اعدام گردید که حاضر نشد در زیر تهدید و شکنجه از بهائی بودن انصراف دهد. طبق گفته شاهدان و اسناد به‌دست آمده، در قتل عام سال ۶۷ ده‌ها کودک زیر ۱۸ سال، که اکثر آنها دختر بودند، اعدام شدند. در آن سال ها تعدادی کودک افغانستانی نیز توسط ماموران کشته شده و یا در زندان ها اعدام شدند. ماموران رژیم در خیزش های دیماه ۹۶، آبان ۹۸ به هنگام ساقط کردن هواپیمای اکراینی، و در جنبش انقلابی “زن، زندگی، آزادی” موجب جان باختن تعداد زیادی کودک شدند. برای نمونه تا کنون نام و مشخصات ۷۴ کودک جانباخته در انقلاب ژینا ثبت شده که کوچک ترینشان کیان پیر فلک نه ساله بود.
کشتار شهروندان در جمهوری اسلامی و در راس آنها کشتار کودکان مورد اعتراضات بسیار قرار گرفته است. شعار «مرگ بر حکومت بچه‌کش» یکی از شعارهای مردم علیه حکومت در اعتراض به کشتن کودکان در جنبش انقلابی ژینا است. معترضین در خیابان ها و محلات با شعار “حکومت بچه کش نمیخوایم، نمیخوایم” لقب رسوا کننده ی بچه کش را برای سران و عوامل جمهوری اسلامی و اسلام سیاسی جلادپرور ثبت کردند. در همین زمینه احزاب و سازمانهای چپ و دموکرات، دادخواهان،سازمان های حقوق بشری در داخل و خارج، هنرمندان، سیاستمداران و فعالین اجتماعی با شرکت در اکسیون ها، دادن پیام و تولید آثار هنری، انتشار بیانیه ها و نظایر اینگونه فعالیت ها به جنایت های هولناک علیه کودکان توسط کاربدستان ریز و درشت جمهوری اسلامی اعتراض کردند. اکثر معترضین سرنگونی جمهوری اسلامی را تنها راه پایان کودک کشی در ایران دانستند.
جمهوری اسلامی به لحاظ کودک کشی در کنار دولت نژادپرست اسرائیل قرار گرفته است. ارتش اسرائیل تا لحظه نوشتن این اثر تنها در حمله جنایتکارانه اخیرش به غزه دست‌کم ۱۱ هزار و ۵۰۰ نفر را کشته است که بیش از چهار هزار و ۷۰۰ تن از آنها کودک بوده‌اند.
کودکان بدلیل اینکه تداوم نسل و زندگی به وجودشان گره خورده از جایگاه ویژه ای در جوامع انسانی و نزد اکثر مردم برخوردارند. به همین جهت نفرت از رژیم ها و از سیاستهائی که برای بقای خود از جان کودکان هم مایه می گذارند به اوج خود رسیده است. هدف جمهوری اسلامی از تعرض به جان کودکان و مسموم کردن صدها مدرسه دخترانه در سراسرایران ، مرعوب کردن کل جامعه است. اما این سیاست جنایتکارانه نتیجه عکس داده است. شکل گیری جریان «مادران دادخواه» یکی از نشانه های شکست این سیاست جنایتکارانه است. نمونه مشخص این روحیه را در سخنان مادران کودکان جانباخته می توان دید. ماه منیرمولائی راد، مادر مبارز کیان پیرفلک، به هنگام خاکسپاری فرزند نه ساله اش شعری کودکانه را با شجاعت تمام علیه آخوند علی خامنه ای دکلمه کرد و در آن گفت: “اتل متل توتوله، آسد علی چجوره؟ یه ریش داره تا سینه، سینه پر زکینه؛ قلبش مثال سنگه، حرف‌هاش همه جفنگه”
آرزو حسینی، مادر هومن عبدالهی، کودک جانباخته انقلاب زینا، در مراسم بزرگداشت پسرش خطاب به سران رژیم گفت:”تا وقتی که اسیر و برده باشیم تنها زنجیر، پابند و یوغ برایمان خواهید ساخت. خاک بر سرتان حتی اگر بمیریم تنها بردگی را باخته ایم.پس از مرگ هم اجازه نخواهیم داد سرزمین مان را تسخیر کنید و گوشتمان را مثل کرکس و کلاغ به منقار بکشید.”آرزو در پایان جسورانه اظهار داشت:”مثل مور و ملخ به باغچه تان حمله می کنیم.”
جنبش دادخواهی در ایران اکنون به جنبشی سراسری تبدیل شده است. جنبش دادخواهی این ظرفیت را دارد تا در کنار جنبش های دیگر نقشی برجسته در سرنگونی جمهوری اسلامی ایفا کند.