مشکل مسکن برای کارگران و مردم تهیدست در جمهوری اسلامی به حد فاجعه باری رسیده است. بر اساس آمارهای خود رژیم، نصف خانواده های کارگری، که 42 میلیون نفر برآورد شده اند، اجاره نشین هستند. کارگران و خانواده هایشان حتی در حاشیه شهرها، با کرایه یک خانه به طور مشترک و تقسیم اتاق ها با پرده، هنوز هم قادر نیستند از پس کرایه، با پیش پرداخت های چند صد میلیون، که یکسوم درآمد را می بلعد، برآیند.
سران رژیم و عواملشان همچون گذشته در کنار سرکوب، به ریختن اشک تمساح برای افراد فاقد مسکن و دادن وعده و یا تکرار وعده های توخالی روی آورده اند. رئیسی که در کمپین انتخاباتی و عده ساختن دو میلیون خانه ارزان قیمت را طی دو سال داه بود، به اعتراف کارگزاران رژیم تنها ملزومات ساختن دویست هزار خانه را فراهم کرده اند، که در واقع این تعداد هم هنوز به بهره برداری و به خانه های قابل سکونت تبدیل نشده اند. کارنامه رئیسی از این لحاظ بدتر از حکومتهای روحانی و احمدی نژاد است و وعده های رئیسی سرنوشت همان وعده های دولتهای پیشین را پیدا کرده است.
باید یادآوری کرد که بازار جند وجهی مسکن بخشی از اقتصاد رو به بویرانی جمهوری است. تامین بودجه برای تامین وعده ها از طریق بانکدارانی باید بگذرد که خود جزء مافیای مسکن هستند و سر در آخور یکی از نهادهای قدرتمند نظیر جهاد سازندگی سپاه و بنیاد های رنگارنگ بی در و پیکر تحت نظر شخص خامنه ای دارند. اینها صدها میلیارد دلار پول و سرمایه در اختیار دارند . در حالیکه بیش از یک ملیون کارگر تنها در تهران بدون مسکن هستند، تنها در همین شهر 2 و نیم میلیون خانه وجود دارد که اجاره داده نمی شوند و در بازار بورس با آنها معامله و کسب درآمد میکنند.
در ایرانی که بر اقیانوسی از نفت و دیگر منابع غنی زیرزمینی نشسته است حتی با وجود نظام سرمایه داری هم می توان به زندگی فلاکتبار حاشیه نشینان شهرها و بی سر پناهان و بی خانمانهای کارتن خواب پایان داد و همه را اسکان داد.
تا زمانی که این رژیم بر سر کار باشد و همه ثروت جامعه در چنگ مشتی غارتگر و قاتل قبضه شده و ساخت و سازهایی که به سرعت از زمین می رویند، صرفا به خاطر سوداندوزی و سوداگری باشند، مردمی هم وجود خواهند داشت که کماکان در کنار خیابان ها، زیر پل ها، گوشه قبرستان ها و در بهترین حالت در آلونک هایی در حاشیه شهرها و یا در خانه هائی که اطاقهایشان با پرده از هم جدا شده باشد، زندگی کنند.
محروم بودن کارگران و مردم زحمتکش از مسکن مناسب، سرنوشتی محتوم این مردم نیست. زندگی زیر یک سقف و برخورداری از کلیه امکانات ایمنی و رفاهی و فرهنگی حق مسلم همه انسان هاست و دولت ها موظفند به آن پاسخ دهند. تحمیل این حق مسلم به دولت ها، با اتحاد و یکپارچگی توده های کارگر و زحمتکش و مبارزه متشکل و سازمانیافته آنان امکانپذیر است.
سهل ترین راه برای تامین مسکن کارگران سرنگون کردن جمهوری اسلامی است. اما تا این مهم توسط مبارزات انقلابی و توده ای متحقق می شود باید شعار “نان، مسکن، آزادی” در کنار شعارهای دیگر جنبش مطالباتی کارگران به انقلاب “زن، زندگی، آزادی” پیوند داده شود. میلیاردها پولی که توسط بازوها و مغزهای توانای زنان و مردان کارگر و به کمک طبیعت فراهم آمده و توسط راهزنان حاکم و کارفرما غارت شده باید به جیب خود کارگران برگردد. در چنان شرایطی تامین خانه ایمن، ضد زلزله و دارای تمام امکانات زندگی در قرن بیست و یکم به آسانی فراهم خواهد شد.