روز یکشنبه ۱۲ فروردین، ترکیه شاهد برگزاری انتخابات محلی بود؛ انتخاباتی که در آن شهردارها و مدیران مناطق انتخاب شدند.انتخابات شهرداری شهرهای بزرگ ترکیه و نیزشهرهای کردستان به دلایل متعدد، اهمیت سیاسی و نمادین فراتر از انتخاب شهرداران را پیداکرده است. پیروزیهای مخالفین ار حزب جمهوریخواه خلق، و نیزحزب برابری و دموکراسی خلق‌ها (ده م)،که دارای نفوذ در میان مردم کرد ترکیه است و ناکامیهای حزب حاکم، که اردوغان با فریبکاری و خیالپردازی تلاش می کرد آنرا پوشیده بدارد، از اهمیت خاصی برخوردار است.
حدود ۶۱ میلیون نفر از شهروندان ترکیه واجد شرایط شرکت در انتخابات روز یکشنبه بودند.میزان مشارکت در ۸۱ استان این کشور بیش از ۷۷ درصدبرآورد شده است.آرکپارتی( حزب اسلامگرای اردوغان) ۳۷ درصد آرا و حزب سکولار جمهوری خواه خلق ۳۸ و نیم درصد مجموع آرای به صندوق انداخته شده را به دست آورده اند.. حزب برابری برای دموکراسی بیش از ۵ درصد آرا و شهرداری چندین شهر کردستان از جمله ماردین، وان و دیاربکر به دست آورده است.
تا انجا که به دو حزب رقیب اصلی جمهوری خواه خلق اپوزسیون و حزب حاکم اردوغان مربوط است، از زاویه منافع مردم کارگر و زحمتکش و مردم تحت ستم کردستان، مردم رایدهندە با هر انگیزهای پای صندوقهای رای رفته باشند، در واقع در انتخابات روز یکشنبە میان « بد و بدتر» بد را انتخاب نمودند. اما همین انتخاب به نشانه عینی افول حکومت مذهبی رجب طیب اردوغان و اسلام سیاسی و به نشانه شرایط مبارزاتی جدیدی در این کشور تبدیل شد. تا جائی که حتی می توان به یک معنی آنرا پایان یک دوره و آغاز دوره جدیدی در حیات سیاسی ترکیه نامید. دوره جدیدی که به تدریج شرایط عینی آن فراهم آمده است. توازن قوای جدیدی که اکنون بوجود آمده است، بر متن بیکاری و فقر در حال گسترش، به کشمکشهای سیاسی و اجتماعی جدیدی در ترکیه دامن خواهد زد. اردوغان که با خودخواهی و غرور ساده لوحانه اش هنوز نتوانسته است ابعاد این تغییر توازن قوا را به زیان خود دریابد، پس از روشن شدن نتیجه انتخابات شهرداریها، از بالکن مقر حزب خود در آنکارا سخن گفت و قول داد که از چهار سال باقیمانده تا انتخابات ریاست جمهوری آینده، برای «نوسازی خود و جبران اشتباهات» استفاده کند.
رجب طیب اردوغان رهبر آکپارتی، که در دوره ایتوانست بورژوازی ترکیه را از یک نابسامانی و سردرگمی سیاسی عبور دهد، اکنون در عرصه سیاست در ترکیه، جز یک خیالپرداز شکست خورده بیش نیست. ناکامیهای پی در پی وی در زمینه های مختلف، یکی و دوتا نیستند. ستاره اقبال دولت “اردوغان” در خاورمیانه، در جریان رویدادهای موسوم به “بهار عربی” افول کرد. خوشباوری اولیه اردوغان و حزبوی که خود را منبع الهام و رهبرمعنوی جریانات لیبرال اسلامگرا در خاورمیانه و شمال آفریقا می دانستند و با فخر فروشی تصور می کردند که گویا میتوانند در جایگاه امپراطوری فروپاشیده عثمانی قرار بگیرند، چون حبابی ترکید. حمایت از داعش به یک رسوائی بین المللی برای دولت اردوغان تبدیل شد. سیاستهای دولت ترکیه در سوریه با شکست روبروشدند و گروههای مسلح طرفدار دولت ترکیه نقشی در شکل دادن به آینده سیاسی سوریه نخواهد داشت. دولت ترکیه به یکی از بازندگان اصلی صحنه سیاسی در سوریه تبدیل شد. مانورهای سیاسی و دیپلماتیک اردوغان بین منافع آمریکا و روسیه در منطقه، جز سرشکستگی برای اردوغان حاصلی به بار نیاوردند.
روند رشد اقتصادی که در سالهای نخست به قدرت رسیدن آکپارتی، به نردبان ترقی این حزب تبدیل شده بود، اکنون سیر نزولی شدیدی را طی می کند. ارزش لیر ترکیه به پائین ترین حد خود در ۲۰ سال اخیر رسیده است. دولت اردوغان که توانسته بود تا حدودی اقتصاد سرمایه داری ترکیه را از دام بحران اقتصادی فراگیر غرب برهاند، نتوانست این موفقیت را برای مدت زیادی حفظ کند. رشد اقتصادی متوقف شد واکنون رکود و بیکاری و فقر جای آنرا گرفته است. شکست تلاشهای این دولت برای پیوستن به اتحادیه اروپا، را باید به لیست ناکامیهای دولت اردوغان اضافه کرد. سالیان طولانی است که دولت های اروپائی، ترکیه را در پشت دروازه اتحادیه اقتصادی اروپا در انتظار نگه داشته اند.
همه این واقعیتها دست به دست هم داده اند و زمینه های یک بحران رشد یابنده سیاسی و اقتصادی را در ترکیه فراهم آورده اند. دولت ترکیه تحت رهبری حزب عدالت و توسعه و اردوغان، راهی برای خروج از این بحران ندارند . این در حالی است که جنبش کارگری در این کشوردارای سنتهای غنی مبارزاتی از جمله یکی از جنبشهای نیرومندکارگری در جهان است. نیروها و جریانهای چپ جامعه در جنبش دانشجوئی این کشور ریشه دارند. جریان سکولار و مترقی در ترکیه روز به روز از سنتهای کمالیستی بیشتر فاصله می گیرد، جنبش مردم کردستان برای کسب حقوق اولیه خود یکی از ارکان مبارزات پیشرو و مترقی در این کشور است، جنبشی که در واقع شکست حزب اردوغان را در انتخابات اخیر رقم زد. ترکیه وارد فاز نوینی شده است، تحولات تاریخ سازی که می تواند از این شرایط عینی ناشی شود، تناسبی با اتنخاب بین« بد و بدتر» در انتخابات شهرداریها نخواهد داشت.