امیر هوشنگ ابتهاج متخلص به “سایه” شاعر و پژوهشگر نامدار ایران در سن ۹۴ سالگی درگذشت.
وی اواخر تیر به دلیل نارسایی کلیوی در بیمارستانی در شهر کلن آلمان بستری و تحت درمان بود.
سایه از نخستین رهروان شعر نیمایی، از بنیانگذاران کانون نویسندگان ایران، مدیر برنامه گلهای رادیو ایران و خالق شعر «ارغوان» و ترانه «تو ای پری کجایی» است. از مهمترین آثار او تصحیح غزلهای حافظ با عنوان «حافظ به سعی سایه» است که نخستین بار در سال ۱۳۷۲ بهچاپ رسید او سالهای زیادی را صرف پژوهش و حافظشناسی کرده که این کتاب حاصل تلاش بی وقفه و عشق او به لسان الغیب غزلسرای بزرگ بوده است که در مقدمه آن را به همسرش پیشکش کردهاست. “سراب” اولین مجموعه شعر اوست که با مضامین شعر جدید سرود شده است. مجموعه شعر بعدیاش با نام «سیاهمشق»، با وجود اینکه پس از «سراب» منتشر شد، شعرهای سایه را در سالهای ۱۳۲۵ تا ۱۳۲۹ در خود جای داده است. بانگ نی ، تاسیان ، آینه در آینه ، پیر پیرنیان اندیش، یادگار خون سرو و راهی و اهی از دیگر اثار این شاعر برجسته ایرانی است. با انقلاب ۱۳۵۷ ابتهاج و شماری از شاعران و نویسندگان مشهور آن زمان از جمله «سیاوش کسرایی» و «فریدون تنکابنی» به حزب توده ایران نزدیک شده و از مواضع حزبی نسبت به حاکمیت دفاع کردند مواضعی که با نقد اکثریت اعضای کانون نویسندگان روبرو شد. ابتهاج به همراه شماری از همفکرانش از کانون جدا شده شورای نویسندگان را تشکیل دادند اما در جریان سرکوب حزب توده ایران در سال ۱۳۶۲ ماموران امنیتی این نهاد را تعطیل کرده به خانه های اعضای هیات مدیره شورا حمله ور شدند. کسرایی و تنکابنی از کشور گریختند و سایه دستگیر و روانه زندان اوین شد. او شعر بلند ارغوان را در سلولهای اوین سرود و به حافظه سپرد تا پس از آزادی آن را بنویسد. شعری که به گفته منتقدان روایتی تلخ از تاریخ مبارزه برای آزادی و عدالت در ایران است.