امروز سه شنبه 21 تیرماه در تقویم جمهوری اسلامی به عنوان روز “حجاب و عفاف” نامگذاری شده است. با نزدیک شدن این روز شمار زنانی که فشارهای رژیم را نادیده گرفته و آگاهانه این روز را به روز دور انداختن حجاب اجباری تبدیل کرده اند، به سرعت در حال افزایش است.
در حالی که گرانی، بیکاری و کمبود مواد اولیه مورد نیاز مردم بیداد می کند و نارضایتی عمومی روز به روز گسترش می یابد، در چنین شرایطی تشدید فشار بر زنان بویژه در مورد حجاب به اولویت این رژیم تبدیل شده است. هدف اصلی این سیاست مرعوب ساختن کل جامعه و فرونشاندن جنبش های اجتماعی جاری است.
اما کارنامه مبارزات اجتماعی و سیاسی در ایرانِ تحت حاکمیت رژیم اسلامی نشان می دهد که این رژیم علیرغم به کاربردن خشونتبارترین روشها، زندان، شکنجه و اعدام، در تحمیل شیوه زندگی مورد نظر خود به اکثریت مردم ایران سرش به سنگ خورده است.
ورزش زنان حرام بود. زنان برای سالهای طولانی حق ورود به ورزشگاهها را نداشتند. دوچرخه سواری زنان از گناهان و جرائم کبیره بود. داشتن دستگاه پخش ویدئو جرم بود. صحنه های حمله پاسداران ارتجاع به بام خانه ها و شکستن دیش های ماهواره را کسی از خاطر نبرده است. چادر و مانتوی سیاه و حجاب کامل زنان موضوع کشمکش هر روزه زنان در خیابانها و میادین با ماموران رژیم بود. رشته های تحصیلی زنان را در دانشگاهها محدود کردند، ابتدا دشمنی با اینترنت سپس فیلتر کردن و سرانجام کم کردن سرعت آن و دهها مورد دیگر. اما به کارنامه جمهوری اسلامی در همه این زمینه ها نگاه کنید، می بینید که اگرچه این رژیم متاسفانه همچنان بر سر کار است ولی در این نبرد اجتماعی دائما سرش به سنگ خورده است و دست از پا درازتر ناچار از عقب نشینی و ترک میدان شده است.
دشمنی رژیم اسلامی با زنان رویدادی ابتدا به ساکن نیست. از بدو روی کار آمدن حکومت اسلامی و چه بسا از زمان انتشار اولین رساله های خمینی و بویژه کتاب توضیح المسایل که در سال ۱۳۴۹ در بیروت چاپ شد، دشمنی آشتی ناپذیر فقه شیعه با زنان به روایت خمینی آشکار بود. در این کتاب توضیحات خمینی در موارد خوردن و آشامیدن، وکالت، ازدواج و نکاح، ارث و وراثت، پوشش، شرع و قانون، اسلامی کردن قوانین و در نهایت آنچه به ولایت فقیه و ولایت مطلقه فقیه منجر شد توضیح و تبیین گردید . سایه روشن های نظام آتی جمهوری اسلامی در کتاب “توضیح المسایل” و دیگر نوشته ها و سخنرانی های خمینی به روشنی ترسیم شد که متاسفانه نه آن رساله ها خوانده و مورد برررسی و نقد قرار گرفت و نه از تاریخ مشروعه چیان در جریان انقلاب مشروطه و نه از نقش مخرب روحانیت شیعه در در سال ۱۳۳۲ و همچنین در ۱۳۴۱ و مخالفت خمینی و شرکا با اصلاحات ارضی و بویژه حق رای زنان درس‌هایی آموخته شد .
خمینی و همراهان او بسیار پیش از سال ۱۳۵۷ مخالفت و دشمنی نهادینه شده خود را با زنان و حقوق برابر زن و مرد به روشنی توضیح دادند . چند همسری ، ازدواج کودکان، نابرابری در ارث و شهادت در دادگاه، خانه نشین کردن زنان و پوشش و حجاب اجباری، توجیه خشونت علیه زنان ، ممنوع کردن زنان در عرصه های اجتماعی، کاری و هنری از قبیل وکالت، خوانندگی، نقاشی، حق طلاق، حق سفر و حق نگهداری از فرزندان بعد از جدایی، تنها چند نمونه ارتجاع و بربریت اسلامی در حکومت است .
زنان ایران هم از همان فردای انقلاب در ایران در مقابل قوانین تبعیض آمیز و ارتجاعی اسلامی مقاومت و مبارزه کرده و هرچه زمان گذشته اعتراضات و مبارزات مردم رنگ و بوی زنانه شدن بیشتری را بخود گرفته است. زنان در مبارزه با قوانین عقب افتاده اسلامی سنگر به سنگر و خیابان به خیابان علیه حجاب اجباری بعنوان سمبل بردگی زنان مبارزه کرده و برای آن فداکاری و هزینه داده اند .
حاکمیت اسلامی در اواخر قرن بیستم که تلاش کرد با سرکوب و اعدام مردم را به هزار و چهارصد سال پیش در ریگزارهای عربستان برگرداند با مخالفت میلیونها نفر از کارگران، هنرمندان، نویسندگان، معلمان، مردم کردستان، اقلیت های ملی و مذهبی، بازنشستگان، نیروهای چپ و سوسیالیست روبرو شد که در همه آن مبارزات زنان ستون اصلی مقاومت و مبارزه علیه حکومت اسلامی بوده و هستند .
مبارزه برای برابری زن و مرد، مخالفت و مبارزه با حجاب اجباری و خشونت گشت ارشاد علیه زنان تنها امر زنان نیست. فرزندان، برادران، همسران، پدران و همکاران و همسایگان مرد هم لازم است حامی و همرزم زنان در مبارزه علیه آپارتاید جنسیتی و تحقق برابری زن و مرد باشند .
عکس گرفتن از مقاومت و جسارت زنان در مقابل اراذل و اوباش اسلامی چه گشت ارشاد و چه فالانژهای مذهبی و آخوندهای مرتجع امری لازم و خوب است ، اما کافی نیست. زنان به حمایت فعالانه مردان احتیاج دارند که نگذارند آنها را ناچار به رفتن به درون ماشین های گشت ارشاد کنند و یا به زندان ببرند.
در کردستان و از همان بهار ۱۳۵۸ زنان در تمامی عرصه های مبارزاتی و از جمله نظامی علیه حکومت اسلامی و اشغالگری نظامی مبارزه کرده و هزاران نفر از زنان مبارز چه در زندان‌ها، چه در صفوف پیشمرگه ها و چه در شهرها و روستاها برای آزادی و تحقق برابری مبارزه کرده و صدها نفر از آنان هم در راه آزادی و برابری جان باخته اند .
مبارزه با حجاب اجباری گام اول مبارزه برای حقوق برابر زن و مرد است، برابری و حقوقی که باید در تمامی عرصه های اجتماعی، اقتصادی ، کاری ، تحصیلی ، حقوق فردی و خانوادگی گسترش یافته و این برابری بدون مشارکت فعال مردان با زنان متحقق نخواهد شد.