جهان درگیر بحران مقابله با کرونا است. ویروس مرگباری که تا کنون جان هزاران نفر را گرفته است و زندگی صدها هزار نفر دیگر را تهدید و سازمان زندگی را به شدت تحت تاثیر قرار داده و بسیاری از امور روتین را عملا مختل کرده است. گرچه جهان در شوک ورود و گسترش این اپیدمی جهانی است اما با این حال این ویروس تاکنون ناکارامدی سیستم درمانی و مدیریت بحران جهانی سرمایه داری را بیش از پیش نمایان کرده است. دولت ها و حکومت های که حتی از تامین مواد و لوازم پیشگیری کننده این بیماری خطرناک در مدرن ترین کشورهای صنعتی نیز ناتوان هستند. اوضاع در ایران نیز نه تنها متاثر از این بیماری واگیر است، بلکه ایران به یکی از اصلی ترین کانون های گسترش این بیماری تبدیل شده است.آمار مرگ و میر در ایران بسیار بالاست. حکومت در این زمینه مانند همه موارد دیگر، دروغگوست و از دادن اطلاعات واقعی خودداری می کند. جمهوری اسلامی که تا مدت ها از اعلام موارد مبتلایان به ویروس کرونا به دلیل در پیش داشتن به اصطلاح نمایش” انتخابات ” مجلس خوداری می کرد، خود با پنهان کردن این واقعیت از مردم نقش برجسته ای در گسترش این بیماری داشت. بعد از برگزاری انتخابات و شکست مفتضحانه رژیم در این نمایش، بعد از اینکه چندین شهر پر جمعیت از جمله قم و تهران آلوده به این ویروس شدند، سران رژیم به مانند همیشه سعی در توجیه و عوام فریبی از طریق طرح تئوری توطئه و بیان این که این ویروس را دشمنان اشاعه داده اند، عجز و ناتوانی خود را بیش از پیش به نمایش گذاشتند و ناچار به اعتراف به موارد بسیاری از مبتلایان به این بیماری شدند. گذشته از این رژیم تلاش می کند تا این مصیبت اجتماعی را هم به فرصتی برای بقای حیات خود تبدیل کند. این روزها دیدیم که رژیم ایران از جمله بی کفایت ترین و ناتوان ترین دولت های دنیا در مقابله با این اپیدمی است. این ناتوانی آشکار وظایف ویژه ای را از فعالین مدنی و مبارزین اجتماعی می طلبد. وقتی که رژیم نمی تواند و یا نمی خواهد در چنین شرایط دشواری به داد مردم برسد، طبیعی است که مردم دست روی دست نخواهند گذاشت تا این فاجعه همچنان جان انسان را بگیرد. بر همین اساس در مناطق زیادی از کردستان شاهد سازماندهی و مدیریت های مردمی مقابله با گسترش ویروس کرونا هستیم. برای نمونه در مریوان کمیته ای شکل گرفته است که با نام “کمیته مردمی محلات مریوان علیه کرونا ” فعالیت می کند. این نهاد پیشرو مردمی در خلاء نبود امکانات و تجهیزات دولتی برای مقابله با این بیماری کشنده، وظیفه حمایت و حفاظت از مردم مریوان را با فداکاری به عهده گرفته است. کار این نهاد که از همبستگی و اتحاد فعالین اجتماعی و مردم به وجود آماده است، پاکسازی و ضدعفونی کردن معابر اصلی رفت و آمد، جمع آوری کمک های مردمی و از این طریق تهیه محلول های ضد عفونی کننده و توزیع آن در محلات فقیر نشین است. در همین شهر تشکل دیگری با نام ” خانه انسان ” با کمک های مردمی و کار داوطلبانه تشکیل شده است، این نهاد با راه اندازی یک کارگاه اقدام به تولید لباس های نایلونی مخصوص و ماسک جهت مقابله با ویروس کرونا می کند و آن را بین کارگران شهرداری، جایگاه سوخت و میوه فروشان شهر مریوان توزیع می کنند. در همین رابطه و باز هم در پی بی مسئولیتی و ناتوانی رژیم در محافظت از جان مردم در شهر سنندج نیز تیم هایِ داوطلبانه مردمی با مشارکت جمعی از جوانان فداکار شهر با نام ” پاریزه ران ژیان: یا “حامیان زندگی ” شکل گرفته است که به منظور پیشگیری از شیوع بیشتر ویروس کرونا هر شب معابر، خیابان ها و محلات سطح شهر را با امکانات ابتدایی از خطر وجود ویروس ضد عفونی می کنند. شعار این تشکل داوطلبانه مردمی اتحاد، همدلی و مشارکت فعال جوانان محلات و پیوستن آنها، برای محافظت از مردم در مقابل شیوع هر چه بیشتر این بیماری است. در بسیاری دیگر از شهرها و روستاهای کردستان کمیته هائی با همین هدف شکل گرفته اند که در این اوضاع آشفته و بحرانی سرشار از ایده های امیدبخش و دلگرم کننده هستند.
این تشکل های مردمی و مستقل از دولت،از زمان شیوع بیماری کرونا، به مجموعه اقدامی دست زده اند که اشاره به چند نوع از این اقدامات می تواند مفید باشد. تعیین یک مرکز موقتی برای مشورت و تصمیم گیری، عضوگیری از جوانان سطح شهر برای خدمات رسانی، کنترل جدی ورودی و خروجی شهر یا روستا، ایجاد گروه در فضای مجازی که تقریبا تمامی ساکنین محلی حضور دارند، ایجاد یک گروه کارشناسی و مشورتی به عنوان مرکز اصلی تصمیم گیری، احترام و اجرایی کامل تمام تصمیمات شورا از طرف تمام مردم شهر، تهیه بسته های ضروری برای خانوارهای نیازمند و رفع نگرانی آنها، تهیه لباس مخصوص گندزدایی برای داوطلبان.
واضح است که پیشگیری، مقابله و مهار چنین فجایعی از وظایف اساسی هر حکومتی است. اما رژیم اسلامی حاکم بر ایران نه تنها ارزشی برای جان مردم قائل نیست، بلکه خود در طول بیش از چهل سال حاکمیت نشان داده است که بسیار از ویروس کشنده کرونا وحشتناک تر و خطرناک تر است. ویروس های که بر ایران حکومت می کنند چند ماه پیش و در اعتراضات آبان ماه در پاسخ به جوانان، بیکاران، کارگران، زنان، دانشجویان، رانندگان و در کل تهی دستان جامعه که در مقابل فقر، بیکاری و ناعدالتی به خیابان آمده بودند، با شلیک مستقیم گلوله سینه پر از شور و شوق برای آزادی و رهایی آنها را هدف قرار داند و هزاران نفر را به قتل رساند. ویروس های که بر ایران حکومت می کنند چهل سال است که از ثروت عمومی جامعه میدزدند و خرج خوشگذرانی آقازاده هایشان می کنند در حالی که در اکثریت شهرهای ایران ابتدایی ترین زیرساخت های بهداشتی و پزشکی وجود ندارد. اگر در آبان ماه سال گذشته جوانان حاشیه شهر و مردم بی لبخند بودند که در مقابل رژیم درنده و فاسد اسلامی به خیابان ها آمده بودند، اگر در اعتراضات آبان ماه جوانان محلات حاشیه نشین بودند که در مقابل نیروهای سرکوبگر رژیم اسلامی سنگر بندی کرده بودند و خواهان نابودی و سرنگونی این رژیم درنده و ارتجاعی بودند، امروز همان جوانان را می توانیم در محلات حاشیه نشین مشاهده کنیم اما در سنگری دیگر، سنگر دفاع و محافظت از زندگی و سلامت جامعه. امری که وظیفه حاکمیت است، اما زمانی که با بی تفاوتی و لاقیدی حاکمیت در قبال جان مردم روبرو می شویم، سازماندهی و مدیریت بحران وظیفه انسانهای است که خود را در قبال جامعه مسئول می دانند، گزینه های بسیاری برای مقابله با بحرانی شبیه به بحرانی همه گیر مانند ویروس کرونا وجود ندارد، از میان این سه گزینه باید انتخاب کرد، یکم حاکمیت که در قبال چنین شرایطی مسئول است، در برابر وظایف اش ناتوان است و یا تمایلی به واکنش و کنترل این فاجعه ندارد. دو گزینه دیگر می ماند، یا باید شاهد مرگ هزاران انسان که در نبود امکانات بهداشتی می میرند بود و هیچ واکنشی نشان نداد. یا گزینه سوم با امکانات محدود و اراده محکم به سازماندهی، بسیج، مدیریت و کم کردن تلفات این فاجعه پرداخت.
تشکیل و سازماندهی کمیته های مردمی محلات، شهر ها و روستاها یکی از ضروریات کنونی برای پر کردن خلاء ناشی از ناکارآمدی و لاقیدی حاکمیت در برابر جان انسان هاست. چنین تشکل های نه تنها به جامعه دلگرمی و امید می بخشند و فعالیت های سرشار از همبستگی و زندگی را ناشی می شود، بلکه در روند خود می تواند رشد کند و ستادهای مردمی و سراسری را به وجود بیاورد که در هر تغییر و تحولی سریع واکنش نشان دهد و جامعه را هدایت کند. اعتماد جامعه به یک تشکل اجتماعی از این طریق امکان پذیر میشود بخصوص که اکثریت جامعه از وجود این کمیته های پیشرو نفع خواهند برد. کمیته های بحران در شهرها و روستاهای دیگر می تواند و یا مطلوب تر است به سرعت توسط فعالین و چهرهای قابل اعتماد جامعه به وجود بیاید و به سنگر همبستگی و محافظت از جامعه به خصوص اکثریت تهی دستان که از هیچ گونه امکاناتی برخوردار نیستند، تبدیل شود. کمیته ها می توانند با هم ارتباط پیدا کنند، از تجربیات یکدیگر بخصوص در مسائل تخصصی و کارشناسی استفاده کنند، در صورت نیاز به یاری نقاطی که شرایط حادتری دارند، بروند و از این طریق همبستگی و اتحاد جامعه را در مقابل رویدادهای مختلف بالاتر ببرند. شوراها و کمیته های مقابله با بحران، اراده و تمایلی است که خودمدیریتی و به دست گرفتن قدرت توسط ارگان های مردمی را سبب می شود. تشکیل کمیته های مردمی بخشی از سازمان دادن و مقابله هم با بحران بیماری کرونا و هم صف مبارزه با رژیمی را تقویت می کند که مهلک تر و کشنده تر از ویروس کرونا ست.
شورش کریمی
22. 03. 2020