جنگل سرخه‌حصار، ریه سبز شرق تهران، که طی نیم قرن با زحمت و تلاش به بار نشسته بود، اکنون در سایه بی‌توجهی و بی‌کفایتی نظام به بیابانی خشک و بی‌جان تبدیل شده است.
این فاجعه زیست‌محیطی نه نتیجه کم‌آبی یا خشکسالی، بلکه حاصل تصمیمات عامدانه‌ای است که درختان این جنگل را از آب محروم کرد و به مرگ تدریجی آن‌ها منجر شد. مسئولان رژیم نه تنها برای حفظ این میراث طبیعی اقدامی نکردند، بلکه با بی‌برنامگی و اهمال، عملاً زمینه‌ساز نابودی یکی از آخرین سنگرهای سبز پایتخت شدند. این جنگل که می‌توانست پناهگاهی برای تنفس تهران باشد، قربانی سوءمدیریت و بی‌تفاوتی سیستمی شده است که به جای حفاظت از طبیعت، راه را برای تخریب آن هموار کرد.