طی روزهای اخیر حلقه انحصار داروهای خاص روز به روز تنگتر می‌شود و مردم برای تهیه این دارو‌ها سرگردان هستند.
این در حالی است که به آسانی مواد غیرضروری به آسانی از چین وارد می‌شوند؛مانند خودروهایی که خود چینی‌ها نیز سوار نمی‌شوند و به قیمت برندهای خوب اتومبیل جهانی به ایران به فروش می‌رسانند.نمونه آن انواع انسولین های قلمی نوترکیب است که به بهانه ارزبری و حمایت از تولید ملی یا وارد نمی‌شود یا با نفوذ شرکتهای ظاهرا تولیدکننده جلوی واردات آن گرفته می‌شود و خود شرکت های متقلب نیز در میان دعوای خانوادگی و حزبی چیزی برای ارائه ندارند.گفتنی است که اکثر موارد کمبود بازار دارویی ایران مربوط به بیماران مزمن است و گویا حکومت می‌خواهد به گونه‌ای از شر هزینه‌های واردات دارو خود را رها کند و یا با مشابه سازی غیراستاندارد اینگونه بیماران را همانند هیتلر پاک سازی نژادی کند.همچنین افزایش‌های چندبرابری ناگهانی بعد کمبود یک داروی عادی سبب افزایش حجم سرمایه‌گذاری داروخانه‌های کوچک و فروپاشی آنها شده است.این افزایش قیمت چند برابری نیز سبب دریافت مالیات سنگین تر و هزینه گزاف مزاعف بر روی بیماران می‌گردد.