نزدیک به دو هفته از دور جدید اعتراضات سراسری پرستاران در نقاط مختلف ایران می گذرد و تا کنون فریادها و شعارهایشان گوش شنوائی از جانب مسئولان رژیم نیافته است. در این دور از اعتراضات، پرستاران ابتدا در کرج و بیمارستان‌های استان البرز و سپس در بیمارستان‌های استان فارس دست از کار کشیدند؛ اعتراض پرستاران به استان‌های دیگر از جمله زنجان و استان‌های شمالی کشیده شد و روز ۲۷ مرداد، پرستاران در دو بیمارستان اصلی مشهد دست از کار کشیدند و به جمع پرستاران معترض در دیگر شهرهای ایران پیوستند. به گزارش خبرنگار خبرگزاری دولتی ایلنا، پرستاران شعار می دهند: “وعده وعید کافیه سفره ما خالیه”، “تعرفه ما کجاست توی جیب شماهاست”، “با کرونا جنگیدیم حمایتی ندیدیم.” در ده روز گذشته، رئیس جمهور جدید و معاونان انتصابی او، هیچ واکنشی به اعتراض پرستاران نشان نداده‌اند.
در این رابطه یکی از کارگران معترض به خبرنگار خبرگزاری ایلنا گفته است: “انتظار داشتیم رئیس جمهور جدید که خود یک پزشک است، حداقل یک نماینده می‌فرستاد تا با پرستاران گفتگو کند و ببیند ماجرا چیست.”
“محمد شریفی مقدم”دبیرکل خانه پرستار در پاسخ به این سوال که چه شد پرستاران دست به اعتراض سراسری زدند، به ایلنا می‌گوید: “نزدیک دو هفته از اعتراض کشوری پرستاران می‌گذرد؛ این دست از کار کشیدن و اعتصاب بی‌سابقه بوده؛ ما از چند ماه پیش تجمع و تحصن داشتیم اما این اعتصاب طولانی تاکنون سابقه نداشته و علت، این است که به جای قبول واقعیات، سعی کردند با احضار پرستاران به هیات‌های تخلفات و فشار به پرستاران معترض، صورت مسئله را پاک کنند و در نتیجه مطالبات و نارضایتی‌ها انباشته شد.
هم‌اكنون ۲۲۰ هزار پرستار در بخش‌های درمانی و بيمارستانی مشغول به كارند که بیش از ۹۰در صد آنها ناراضی هستند و از حقوق و مزایای اندکی برخوردار اند. تا جائی که گاهی همین حقوق ناچیز هم بموقع پرداخت نمی شود. گذشته از کمی حقوق و مزایا یکی از عوامل عدم رضایت فشار کار طاقت فرساست.زیرا در ایران بیش از۱۰۰ هزار کمبود پرستار وجود دارد. این در شرایطی است که حدود ۲۰ هزار پرستار آموزش دیده بیکار هستند و مسئولین به جای استخدام جدید وظایف به جا مانده را تحت عنوان اضافه کار به شاغلین تحمیل میکنند.
بسیاری از پرستاران ناچار به دادن کشیک اضافی اجباری برای جبران کمبود نیرو هستند و ازطرفی دریافتی بر‌اساس تعرفه متعارف پرداخت نمی شود. این امر با‌توجه به سختی شغل، باعث فرسودگی بیشتر شده و امکان ازکار‌افتادگی را بیشتر می‌کند. قانون سختی مشاغل که برای پرستاران تصویب شده اجرا نمی‌شود، مطابق همین قانون نیم بند پرستارها با بیست سال خدمت می‌توانند بازنشسته شوند و حق دوماه مرخصی با حقوق در سال و افزایش ضریب حقوقی سختی مشاغل داشته باشند؛ مزایایی که با توجه به اوضاع حاکم بعید است به دست پرستاران برسد، که اجرا نمی شود و این یکی از موارد مورد اعتراض پرستاران است.
همه این سختی ها که در شرایط عادی به کادر درمان و از جمله پرستاران تحمیل میشود در دوره شیوع کرونا بسیار شدیدتر بود. پرستاران گذشته از تحمل کار طاقت فرسا در خطر ابتلا به ویروس نیز بودند و دهها تن از آنها قربانی شدند که آمارشان هرگز علنی نشد.
پرستاران برای مقابله با این اوضاع غیر قابل قبول معیشتی، سیاسی و اجتماعی عمدتا اعتراض و مبارزه میکنند. اما آن بخشی هم که توان دارند دست به مهاجرت می زنند. بطوریکه مطابق آمارهای موجود سالیانه نزدیک به ۳۰۰۰ پرستار از ایران مهاجرت می کنند. پرستار آموزش دیده به کشور های خلیج و یا کشورهای اروپائی، استرالیا، کانادا و آمریکا مهاجرت میکنند. کشور ها از طریق دستمزد بهتر و تنظیم حجم کار مناسب شرایط و مقررات را برای پرستاران مجرب و تحصیل کرده ساده کرده اند.
مطابق آمارهای انتشار یافته در مطبوعات داخل کشور میزان خروجی پزشکان و پرستاران علیرغم
محدودیت‌های سفر به شدت افزایش یافته است. بطوریکه طی ۴ سال گذشته بیش از ۱۰ هزار پزشک در حوزه های مختلف عمومی، متخصص و فوق تخصص و پرستار تحصیل کرده مهاجرت کرده اند. طبق آمار ارائه شده توسط روزنامه فرهیختگان در سال ۱۴۰۲ دو هزار و سیصد پزشک متخصص و ۴۲۰۰ پزشک عمومی از ایران خارج شده‌اند که ۳۰ درصد از متوسط ورودی پزشک به بازار کار در ایران بیشتر است.
اما پرستارانی که راهی جز دست زدن به اعتراضات هر روزه و مبارزات منظم در خود ایران را ندارند در میدان اعتراض و مبارزه حضور دارند. آنها طی چندین سال مبارزه ارتباطاتی را بین خود فراهم آورده اند که قادرشان ساخته همزمان در چندین شهر در خیابان ها حضور یافته و مطالبات مشترکی را فریاد بزنند. تردیدی نیست که انباشته شدن مطالبات پرستاران و کارگران و بازنشستگان و دیگر محرومان این جامعه وناتونی رژیم در پاسخگوئی به آنها زمینه مساعدی برای خیزش های توده ای و بسترمناسبی جهت حرکت جامعه به سوی تعیین تکلیف نهائی با این رژیم است.