طبق گزارشات منتشر شده: ۶۰ درصد سالمندان ایران، به‌ویژه زنان، به دلیل کوچک شدن خانوارها و فقر به تنهایی زندگی می‌کنند.
هم‌اکنون نسبت جمعیت سالمند در کشور حدود ۱۲ درصد است؛ اما بر اساس پیش‌بینی‌ها این رقم تا سال ۱۴۳۰ به ۳۲ درصد خواهد رسید و ایران را در ردیف ۱۰ کشور پیر جهان قرار خواهد داد. با این حال، آنچه فراتر از آمار اهمیت دارد، وضعیت دشوار و شکننده سالمندان در ایران است. بخش بزرگی از زنان سالمند هیچ‌گونه بیمه و پوشش حمایتی ندارند و نظام بازنشستگی ناکارآمد و مستمری‌های ناچیز قادر به تأمین حداقل‌های زندگی آنان نیست. از سوی دیگر، هزینه‌های کمرشکن درمان و دارو در کنار نبود زیرساخت‌های رفاهی و اجتماعی، سالمندی را در ایران مترادف با فقر، انزوا و بی‌پناهی کرده است.