سرسخن
در چه شرایطی هستیم ؟ چکار باید بکنیم؟
سوالی که اکنون پیش روی همه ما است
ما باید بتوانیم در این دوره با پیچیدگی هایش راهی پیدا کنیم که چگونه باید در شرایط موجود مبارزه را زندگی کنیم؟ و از طرفی دیگر نیز تمام شواهد حاکی از این است که دولتمردان ما هم دیگر مانند سابق توان اداره کشور را ندارند و این را تنها ما نمی گوییم و خود دولتمردان و وابستگان حکومت هم می گویند. این حرف حکومت گران را نیز کل حکومت گران جامعه جهانی هم بارها و بارها آن را تکرار کرده اند.
تاریخ در حال ورق خوردن است، معمولا زمانی تاریخ ورق می خورد که در جامعه شرایط خاص اجتماعی حاکم باشد، بطور قطع آینده ما طور دیگری رقم زده خواهد. حتی خود جامعه جهانی نیز پس از این تغییر جور دیگری رقم خواهد خورد.
بطور قطع با تغییراتی که در ایران بوجود می آید منطقه خاورمیانه تغییر اساسی خواهد کرد٬ در صورتی که بنیادگرایی در ایران مجبور شود صحنه را ترک کند٬ این امر در کل منطقه تاثیر اساسی خواهد داشت. در کشورهای دیگر منطقه مانند عراق، سوریه حتی ترکیه، پاکستان، افغانستان نیز این تغییر تاثیر می گذارد. بنیادگرایی اساسا در این مبارزه رو به افول است. اگر بنیادگرایی از جامعه سیاسی ایران حذف شود٬ خاورمیانه دیگر منطقه امنی برای سودهای کلان کشورهای سرمایه داری هم نخواهد بود، به همین دلیل هم کشورهای بزرگ سرمایه داری خیلی هم در این مبارزه در حمایت از مردم ایران جدی نیستند٬ چون این احتمال را میدهند منافع اشان در آینده به خطر بیفتد و همانند 60-70 سال گذشته بقول حضرات انرژی ارزان را برای کشورهای بزرگ سرمایه داری تامین کند. چنین چشم اندازی نتیجه اش اینگونه است که در حمایت از مردم ایران که واقعا به سختی دارند زندگی می کنند و واقعا دارند می جنگد تعلل می کنند. سیاست اشان این می شود که نمی دانیم آینده چه خواهد شد و مشخصه آینده ای که چه خواهد شد خاورمیانه آزاد خواهیم داشت بعدا منابع منطقه را نمی توانید براحتی غارت کنید.
ملت ایران یک ملت پیشرو بوده است٬ اگر به تاریخ نگاه کنیم انقلاب مشروطه ایران زودتر از انقلاب اکتبر صورت گرفت این بدین معنا است یعنی در سال های ۱۲۸۳ ( ۱۹۰۴و ۱۹۰۵ ) مردم در خیابانهای ایران برای آزادی و سوسیالبسم می جنگیدند٬ اجتماعیون-عامیون یا همان سوبسیال دمکراتهای ایران حیدرعمو اوغلو و علی مسیو و امثالهم در راس مبارزات بودند٬ یعنی عدالتخواهان ایران جلوتر از سوسیالیستهای روسیه دست به انقلاب زدند و خیلیها معتقدند بهرحال سوسیالیستهای ایران درانقلاب روسیه نقش بسزایی داشتند٬ تنها اعتقاد یک عده نیست تاریخ هم این را نشان می دهد. جمهوری جنگل که یک جمهوری مترقی بود قبل از انقلاب اکتبر بود که باید در جای دیگری بدان پرداخت پس مردم ایران اولین کسانی بودند که مبارزه ضد استعماری را در منطقه آغاز کردند. جمال عبدلناصر رهبر خودش را محمدمصدق می داند که کانال سوئز را ملی اعلام کرد
با این وصف، تاثیر جنبش اجتماعی مردم ایران در منطقه خیلی زیاد است و اگر امروز می بینیم که کشورهای دیگر منطقه تعلل میکنند در حالی که می دانند مردم ایران محق هستند که چنین مبارزاتی را به پیش ببرند و این مبارزه در جامعه امروزی جهان یک مبارزه واقعا مترقی خواهانه است، مبارزاتی که زنان در راس بسیاری از این حرکنها هستند. شجاعت زنان در ایران را نه تنها ما شاهد هستیم و می بینیم و مردم می بینند بلکه این شجاعت زبانزد مردان ایران است، خب این که یک انقلابی زنان با این شجاعت وارد می شوند و به همین جهت هم می بینیم که بسیاری را شگفت زده کرده است٬ بله شجاعت زنان زبانزد همگان است و ما می دانیم هر انقلابی که زنان بیشتر در آن شرکت داشته باشند آن انقلاب مترقی تر از قبلی است نه در انقلاب اکتبر نه در بسیاری از انقلابهای دیگر زنان به این اندازه مشارکت نداشتند که الان اینجا مشارکت دارند٬ بسیاری از کشورهای پیشرفته یعنی این مساله در زندگی جهانی امروز می تواند حتی سرمشقی برای خود آنها نیز باشد، سرمشقی برای کشورهای صنعتی باشد.
پس تاریخ دارد ورق می خورد در این قضیه، منتهی اینکه تا چه حد بتوانیم پیروز شویم و چه مقدار دستاوردهایی داشته باشیم دقیقا بستگی به این دارد که جامعه جهانی و همچنین مردم خود ما چگونه با این قضیه برخورد بکنند. امیدواریم در چنین شرایطی که بهرحال مردم ما دارند با یک هیولای خاصی مقابله می کنند، هیولایی که بطور مشخص نظام سرمایه داری بر این مردم تحمیل کرده و الان خودشان متوجه شدند چه هیولایی است در مقابله با این هیولا امیدواریم که جامعه جهانی هم ما را کمک کند و همه از دستاوردهای این مبارزه در آینده بهتر برخوردار بشویم.
کانون مدافعان حقوق کارگر
۲ آذر ماه ۱۴۰۱