بنا بر گزارشات، کارگران با سهم ۳۲ درصدی، بیشترین قربانیان افدام به خودکشی در ایران در سال ۱۴۰۱ بوده‌اند. پس از آنان، دانش‌آموزان و دانشجویان، زنان خانه‌دار و مشاغل آزاد در رده‌های بعدی قرار دارند.
طبق گزارش رسانه های داخلی، آمارهای رسمی از خودکشی در ایران طی ۱۹ سال اخیر نشان می‌دهد که در استان‌هایی چون “تهران، آذربایجان شرقی، اردبیل، اصفهان، فارس، قزوین، قم، مرکزی، مازندران و گیلان”، نرخ خودکشی روندی رو به افزایش داشته است. از منظر وضعیت خانوادگی، ۴۶ درصد از جان‌باختگان مجرد و ۴۷ درصد متأهل بوده‌اند که این امر نشان می‌دهد خودکشی محدود به وضعیت تأهل یا تجرد نیست بلکه با فشارهای ساختاری و شرایط معیشتی گره خورده است. افزایش اقدام به خودکشی در میان کارگران بیش از هر چیز بازتابی از شرایط سخت اقتصادی، بیکاری، قراردادهای موقت، دستمزدهای زیر خط فقر و نبود حمایت اجتماعی است. در این میان، گسترش ناامنی شغلی و بی‌ثباتی زندگی روزمره، کارگران را به یکی از آسیب‌پذیرترین لایه‌های اجتماعی بدل کرده است.