۱۲فروردین، سالروز تحمیل رژیمی به مردم ایران است که «جمهوری اسلامی ایران» نام گرفت. ۴۶ سال پیش در چنین روزی مصادرەکنندگان انقلابِ مردم ایران به رهبری خمینی، طی نمایشی به نام: «همه پرسی از مردم ایران» حاکمیت جهل و خرافه و سرکوب خود را بر این کشور رسمیت بخشیدند.
پس از سرنگونی رژیم پهلوی، در حالیکه فضای سیاسی ایران آکنده از امید به آزادی و عدالت بود و تودەهای مردم به تمامی پی به ماهیت افکار ارتجاعی و اهداف غاصبان انقلاب نبرده بودند، خمینی و دارو دستەاش با هدف تثبیت حکومت اسلامی، انجام رفراندوم فریبکارانەای را طراحی کردند. آنها با طرح پرسش «جمهوری اسلامی» یا بازگشت به استبداد سلطنتی، فریبکارانه میلیونها ایرانی را که از نظام پیشین متنفر بودند، در تنگنای اخلاقی قرار دادند. رأی «آری»، نه به معنای حمایت از جمهوری اسلامی، که تنها نشاندهندهٔ نفرت از سلطنت بود.
طبعاً در شرایطی که تودەهای مردم جانبازانه و وسیعاً در قیام برای سرنگونی رژیم پهلوی شرکت کرده بودند، از فرط نفرتشان نسبت به رژیم و نظام پیشین و علیرغم میل باطنیشان، به حاکمیت مذهبی، بخشی ناچاراً از آنجا که انتخاب دیگری نبود و البته بخشی هم از روی توهم، رأی «آری» را انتخاب میکردند و به صندوق های رأی می ریختند.
البته در آن هنگام نیز آن دسته از مردم که ماهیت حاکمیت مذهبی و قدرتگیری مرتجعان را همسان حاکمیت استبدادی و دیکتاتوری نظام شاهنشاهی می دانستند، نه تنها این رفراندوم را تحریم کردند، بلکه تا جایی که توان داشتند، تودەهای مردم را هم از شرکت در آن برحذر می داشتند. کارگزاران تازه به قدرت رسیده، برخوردار از امکاناتی که به چنگ آورده بودند و با استفاده از تریبونهایی که در اختیار داشتند، نتایج به اصطلاح همه پرسی را به نفع خود و به نام جمهوری اسلامی ایران اعلام کردند. ۹۸ درصد مشارکت و موافقت! ادعایی که حتی با منطق جغرافیایی و جمعیتی نیز همخوانی نداشت.
در آن هنگام نیز بخشهای نسبتاً وسیعی از مردم در آن اولین نمایش انتخاباتی شرکت نداشتند، اما جمهوری اسلامی اولین آمار جعلی خود را از یک باصطلاح رفراندوم اعلام کرد و ادعا نمود که گویا بیش از ۹۸درصد مردم در نمایش «جمهوری اسلامی آری یا نه» شرکت داشته اند. این ادعای جمهوری اسلامی در حالی اعلام می گردید که مردم کردستان با جمعیتی چند میلیونی، علیرغم این فریبکاری آشکار، با هوشیاری کامل در این رفراندوم شرکت نکردند و به این ترتیب مشروعیت این رژیم را نپذیرفتند. این رژیم حتی شانس این را هم نداشت که دکەهای انتخاباتی اش را در کردستان دایر کند. همین نافرمانی، سرآغاز ۴۶ سال مبارزهٔ مسلحانه و مدنی در کردستان شد. برای بسیاری از مناطق دور افتاده در سراسر ایران هم اصلاً برگه انتخاباتی فرستاده نشد. در چندین نقطه و از جمله مناطقی از ترکمن صحرا صندوق رای مستقر نشد. در دیگر نقاط ایران نیز بسیاری از شهروندان، با وجود فشارها، در خانه ماندند یا برگه های رأی را باطل کردند. بدین ترتیب جمهوری اسلامی از همان روز نخست، سنت تقلب و «مهندسی کردن انتخابات» را بنیان نهاد.
امروز میلیونها نفر از مردم ایران به مردم کردستان و به همه آنهائی که آگاهانه در این نمایش دادن مشروعیت به رژیم اسلامی شرکت نکردند دست مریزاد می گویند. امروز اکثریت قاطع مردم ایران، زنان، جوانان، کارگران، معلمان، بازنشستگان، ملتهای تحت ستم و بسیاری از اقشار دیگر جامعه خواهان سرنگونی این رژیم هستند. اما چنین هدفی تنها با تکرار صحنەهای پرشور خیزش انقلابی سال ۱۳۵۷، خیزشهای انقلابی دیماه ۹۶، آبان ۹۸ و انقلاب زن، زندگی، آزادی و این بار با ایفای نقش آگاهانه و متشکل طبقه کارگر در صحنه ها و عرصه های مختلف، میسر می شود. بگذارید دست در دست هم زمینەهای چنین انقلابی را با اراده میلیونی مان فراهم کنیم. پایان نظام جمهوری اسلامی نه یک رؤیا، که اجتناب ناپذیر است. این بار اما، پیروزی واقعی از آنِ اکثریت مردم خواهد بود؛ مردمی که میدانند آزادی و برابری نه با توهم و خوش باوری که با مبارزهٔ آگاهانه به دست میآید.
روز ۱۲فروردین، اگر برای جمهوری اسلامی روز آغاز چهل و ششمین سال از حاکمیت نظام سرمایه داری اسلامی است، برای تودەهای مردم، سالروز اعلام پایان نقش تودەهای مردم در یک انقلاب شکوهمند و سالروز آغاز یک رژیم ارتجاعی و سالروز تداوم یک عمر سرکوب، تحقیر، تحمل فقر و گرسنگی و آغاز چهل و ششمین سال سلب ابتدایی ترین آزادیهای فردی و اجتماعی است.
در روز استقرار حکومت جنایت، تحمیق و ویرانیِ جمهوری اسلامی، جا دارد یاد کمونیستها، انقلابیون، پیشقراولان زن و مردی را گرامی بداریم که در جهت جلوگیری از قدرت این هیولای ضدبشری و تحقق آرمانهای واقعی انقلاب ایران، در میدان نبرد و یا در زندانها جانشان را فدا کردند. یاد الهام بخش آنان امروز بیشتر از هر روز دیگر ما را در رزم بی امان، نقشه مند، سازمانیافته و پیوسته علیه رژیم اسلامی و نظام سرمایه داری یاری خواهد بخشید. تحقق این آرمان، اما نیازمند اتحاد، سازماندهی، شکل گیری نهاد رهبری، پرهیز از تکرار اشتباهات گذشته است. باید با یادگیری از تاریخ، جلو بازتولید استبداد از هر نوع آن را گرفت.