شمس الدین – امانتی
برگی از تاریخ تقدیم به: مردم مبارز و ستمدیده، در ایران تحت سلطه رژیم جمهوری اسلامی.
برگرفته از پیام: نشریه صدای انقلاب ایران (مهر ماه ۱۳۶۹)
شاید روزی چندین بار از در همسایه، از همکار و همسر و فرزند شنیده باشیم که چرا عمر این رژیم این همه طولانی شده؟ چرا مردم بجان آمده که در صف نان، شیر آب و در زاغه های قرون وسطی و در سر کار روزی صد بار جمهوری اسلامی و سرمایه داران را لعنت و نفرین می کنند، کاری نمی کنند؟
ظلم و تبعیض و ستم، سرتاپای نکبت آباد جمهوری اسلامی را گرفته است ظلم و زور نسبت به زنان، ستم نسبت به کودکان، تبعیض مذهبی و ملی، فساد و فحشاء، اعتیاد، دزدی، جنایت و هر چه که در قاموس بشریت منفور بوده، جزو قانون زندگی در جامعه سرمایه داری جمهوری اسلامی است و آوار تمام این مصیبت ها بر سر طبقه کارگر خراب شده است. اما چرا مردم کاری نمی کنند.؟
چرا علیرغم این همه نارضایتی و این همه فشار باز هم مردم خون دل میخورند، لب به دندان می گزند و مشت ها یشان را به امید فردا گره می کنند و این فردا بالاخره کی میرسد؟
این سوالی است که هر لحظه خودش را به در و دیوار مغز هر انسان شرافتمندی می کوبد و باید برای آن پاسخ روشنی داشت.
اگر رژیم سرمایه داری کماکان بر پایه های لرزانش باقی مانده است، تنها که کارگران متفرق هستند و مطالباتشان نازل است و مردم آزاده و جنبش های اعتراضی آنها به دور شعارهای اجتماعی کارگران متحد نشده اند. قطعا روزی که طبقه کارگر در سطح سراسری متحد و متشکل شده باشد و با خواست و مطالبه معینی سینه به سینه دولت با یستد، فقط روزی که تمام جنبش های اعتراضی مردم ستمدیده حول مطالبات سیاسی – اجتماعی و اقتصادی کارگران متحد و متشکل شوند و پشتیبان هر لحظه و هر روزه مبارزات کارگری باشند، تنها در چنین روزی دیگر صحبتی از بقای ظلم و ستمگری سرمایه داران بر جای نمی ماند، فردای انقلاب به امروز تبدیل میشود و امروز به روز باشکوه پیروزی بر سرمایه داران تبدیل می شود!
مردم آزاده!
بقای این رژیم ناشی از قدرت و توانایی های او نیست، بلکه این پراکندگی و تفرقهٔ ما است که عمر ۱۱ساله به این رژیم داده است در ایران سرمایه داری تنها نیرویی که قادر به تغییرات بنیادی در جامعه است، طبقه کارگر است، طبقه کارگر هیچ نفعی در بقای هیچ نوع ظلم و ستمگری ندارد. کارگران خواهان آزادی، خواهان برابری و خواهان ایجاد جامعه ای نو هستند که در آن هیچ فردی دغدغه ای نخواهد داشت جامعه ای که در آن آزادیهای فردی دغدغه ای نخواهد داشت جامعه ای که در آن آزادیهای فردی شرط آزادی همگانی جامعه است.
به دور خواستها، شعارهای انقلابی و رفاهی کارگران متحد شوید، تنها پشتیبانی طبقه کارگر از مبارزه و اعتراض شما میتواند شما را در دستیابی به خواسته هایتان پیروز من کند. از مبارزات و اعتراضات کارگری با تمام توان پشتیبانی کنید. کارگران با تمام وزن اجتماعیشان از شما و مبارزات شما پشتیبانی می کنند. چون هر نوع اصلاحات ولو کوچک هم که باشد به سود طبقه کارگر است. کارگران خواهان از بین رفتن هرگونه ظلم و ستم و استثمار و برچیدن نظام سرمایه داری هستند که در آن اقلیتی انگل، وحشیانه بر جامعه حکم می رانند و انسانها را فدای منافع طمعکارانهٔ خود می نمایند. کارگران خواهان برابری و آزادی تمام انسانها در عرصه های مختلف اجتماعی – اقتصادی و سیاسی هستند و خواهان جامعه ای هستند که در آن انسان آزاد و سعادتمند باشد. طبقه کارگر پیشرو مبارز برای آزادی جامعه نو و زندگی نو است.
اگر شما میخواهید سایه شوم این رژیم و سرمایه داران از سرتان کوتاه شود، اگر هر لحظه زندگی در جهنم جمهوری اسلامی به مرگ تدریجی تبدیل شده و اگر همسایه، همکار و دوست و آشنایان از شما میپرسند «مرگ جمهوری اسلامی کی میرسد؟» از همین امروز پاسخ روشن به آنها بدهید مرگ جمهوری اسلامی در پیوستن به صف اعتراض طبقهٔ کارگر ممکن است.
روزی که مبارزات و اعتراضات ما گسترش یابند، متحد شویم، از کارگران پشتیبانی کنیم و پشتیبانی کارگران را جلب کنیم و زیر شعار عمومی طبقهٔ کارگر یعنی شعار «آزادی، برابری، حکومت کارگری» متحد شویم.
آن روز دیگر طومار عمر ننگین سرمایه و سرمایه داری و رژیم جنگلی اش برچیده خواهد شد.
زنده باد آزادی، برابری، حکومت کارگری!
۱۰ / ۷ / ۲۰۲۵