امروزپنجشنبه هفتم آوریل روز جهانی بهداشت و تندرستی است. در سال ۱۹۴۸، سازمان بهداشت جهانی اولین مجمع عمومی خود را برگزار کرد. این مجمع تصمیم گرفت که از سال ۱۹۵۰ به بعد، هفتم آوریل هر سال به عنوان روز جهانی بهداشت یا روز جهانی تندرستی نامگذاری شود و هر ساله در این روز بیلان امر بهداشت و تندرستی در جهان منتشر شود. طی دو سال گذشته به مناسبت شیوع بیماری کرونا در جهان، نام سازمان بهداشت جهانی به مناسبت رهنمودهای مفیدی که منتشر می کند، بیش از هر نهاد بین المللی دیگر بر سر زبانها است. شعار محوری این سازمان از بدو تاسیس “تندرستی برای همه در هر مکان”.بود. با استناد به تازه ترین گزارش سالانه خود سازمان ملل متحد، 70 سال پس از تاسیس این نهاد، هنوز نشانی از تحقق این شعار دیده نمی شود. امروز در جهان،دو میلیارد نفر به آب آشامیدنی سالم دسترسی ندارند.
یک سوم مردم دنیا از توالت بهداشتی محرومند.۹۰درصد مردم در هوای آلوده تنفس می‌کنند ۸۲۰میلیون نفر از گرسنگی یا سوءتغذیه مزمن رنج می‌برند،که بویژه بر تندرستی کودکان تاثیر می گذارد. ملیونها انسان ناچار می شوند بین گرسنگی و بهداشت یکی را انتخاب کنند.۱۰درصد مردم مواد غذایی آبیاری شده با فاضلاب می‌خورند. سالی هفت میلیون نفر در اثر بیماری‌های مرتبط با هوای آلوده می‌میرند.
در این میان ایران تحت حاکمیت جمهوری اسلامی یکی از بدترین کارنامه ها را در زمینه بهداشت دارد. این رژیم در جریان شیوع بیماری کرونا امتحان خود را پس داد و در بی کفایتی و ناکارمدی،در نامسئول بودن در مقابل تندرستی و جان شهروندان، در دروغگوئی و فریبکاری در این زمینه سرامد جهان شد. اما افزون بر این، سازمان بهداشت جهانی رتبه سلامت را در ایران، در میان ۱۹۲ کشور جهان ۱۲۳ تعیین کرده است. این ارزیابی مربوط به پیش از تحریمهای آمریکا و در دوره ای است که رژیم روزانه دو و نیم ملیون بشکه نفت با قیمت هر بشکه بیش از 80 دلار صادر می کرد.علیرغم ثروتهای کلانی که در اختیار داشته است، علیرغم استثمار شدید و غارت رنج و کار ملیونها کارگر و زحمتکش،تامین نیازهای تندرستی و بهداشتی مردم، هیچگاه اولویت این رژیم نبوده است. با فروش بیمارستانها و واگذار کردن تولید و بازرگانی دارو و وسائل بهداشتی به بخش خصوصی ،عملا تندرستی و بهداشت مردم را به سودپرستی سرمایه داران سپرده است و دسترسی به خدمات درمانی و بهداشتی را برای توده های کارگر و زحمتکش و اقشار کم در آمد روز به روز مشکل تر می کند.
بدحال ترین بیماران را هم بدون پیش پرداخت به بیمارستان ها راه نمی دهند و در بیمارستان ها جنازه مردگان را برای تسویه حساب گروگان می گیرند. این در حالی است که بیمه های اجتماعی در نازل ترین سطح خود قرار دارند.نزدیک به 20 میلیون از جمعیت ایران زاغه‌نشین و حاشیه‌نشین هستند، این جمعیت عظیم از خدمات بیمه محرومند. در مورد بقیه هم 60 درصد هزینه های درمانی را خود مردم باید بپردازند.
بهداشت و درمان رایگان حق مسلم هر شهروندی است. هیچ کسی نباید بخاطر در دسترس نبودن دارو و خدمات پزشکی و درمانی زجر بکشد. این سرنوشت محتوم انسان نیست که همزمان نانش و درمانش و جانش را گروگان بگیرند و در نتیجه نبودن خدمات بهداشتی و درمانی بمیرد. جمهوری اسلامی که مسبب چنین شرایطی است، رژیم ناروائی است که به ضرب زور و سرکوب بر مردم این کشور حکومت می کند.
آفت کرونا که در مدت کوتاهی سرتاسر جهان را در نوردید بیش از همیشه برضروت تحقق شعار : “تندرستی برای همه در هر مکان”،تاکید می کند. این واقعیت که تندرستی ساکنان کره زمین در عصر ما که جهان به دهکده کوچکی تبدیل شده است، به هم گره خورده است، با گسترش اپیدمی کرونا، به یک حقیقت عریان تبدیل شد. اما چرا پس از گذشت 70 سال از تاسیس سازمان بهداشت جهانی، بشریت همچنان از تحقق این شعار این همه فاصله دارد؟ پاسخ روشن است، زیرا تامین سلامت و بهداشت انسانها نه بر اساس نیازها بلکه به مکانیزم بازار آزاد واگذار شده است. زیرا در مقابل هزاران ملیارد دلاری که صرفه هزینه های نظامی میشود، هزینه زیرساختهای بهداشتی ودرمانی بسیار ناچیز اند. زیرا دولتها وظیفه مراقبتهای بهداشتی و درمانی جامعه را از دوش خود برداشته و سلامتی مردم را به ابزاری برای سوداندوزی تبدیل کرده اند، در یک کلام زیرا جامعه مطابق نیازهای نظم سرمایه داری سازمان داده شده است. در چنین شرایطی فضای حیاتی کره زمین به دلیل سودجویی سرمایه داران به شدت آلوده و مرگ آفرین شده است. جنگ و آدمکشی بر سر منافع نامشروع و در رقابتهای دولت های سرمایه داری در نقاط مختلف در جریان است. امپریالیست ها ، جهان ما را به زرادخانه هایی تبدیل کرده اند که به اندازه چهار بار نابودی حیات بر روی کره زمین در آن سلاح اتمی و دیگر سلاح های کشتار جمعی انبار شده است. این جهان وارونه که به کمک دانش خلاق بشری و نیروی کار طبقه کارگر غرق ثروت و نعمت شده است، شایسته انسان امروز نیست و می تواند و باید قبل از آنکه بربریت سرمایه داری آن را به نابودی بکشد، بر روی پاهای خود قرار گیرد. در متن همه این فجایع ملزومات بنا نهادن جهانی فارغ از ستم و استثمار و سرشار از رفاه و برابری فراهم شده است. برای تحقق چنین دنیایی باید دست به کارشد.