مقدمه:
هفتاد و چهارمین مجمع عمومی سازمان ملل در ٢٣ سپتامبر ٢٠١٩ (اول مهر ٩٨) نشست تغییرات آب و هوایی خود را آغاز کرد. مجامع عمومی سازمان ملل دارای قدرت اجرایی نیستند و آنچه که کاربدستان کشورهای مختلف علنا و رو به مردم و مدیا بهم میبافند عمدتا یک مشت وعده و وعید و تمجید از اقدامات خویشتن است که اساس و بنیادی ندارند. به همین جهت مردم آگاه حق دارند اینگونه مجامع را وراج خانه بنامند. آنها میدانند که سران جمع شده در این مجامع پشت درهای بسته توطئەها و اختلافات و توافقات خود را با همدیگر مرور کرده و تصمیمات لازم برای دفاع از منافع اربابان سرمایەدار و در ضدیت با منافع کارگران را اتخاذ میکنند.
به تاکید باید گفت که جلسات علنی اینگونه مجامع وراج خانه است، اما میتوان از این تربیون علنی برای انتقاد از وراج ها استفاده کرد. این را گرتا تونبرگ، نوجوان ١٦ ساله سوئدی و فعال برجسته دفاع از محیط زیست، به بهترین وجهی انجام داد. او با سخنانی افشاگرانه و راستگویانه و چهرەای مصمم مسئولین جهان را از طریق افراد حاضر در جلسه مورد خطاب قرار داد و آنها را مشتی وراج (در رابطه با اقدامات حفاظت از زیست بوم) خواند. اما نگاههای این نوجوان، مثل سخنانش مالامال از خشم بود. این خشم وقتی زبانه کشید که ترامپ، رئیس جمهور آمریکا، برخلاف آنچه که قبلا گفته بود، وارد سالن سخنرانی شد. نگاه این چهرەی تاریخی الهامبخش این “کلام آهنگین” شد که میخوانید
گرتا جان!
تو وجدان هشیار جهانی،
زمین را حافظی، آرام جانی،
به فکر آب و باغ و دشت و شهری
گل شب بو! تو امید زمانی
طراوت دارد آن طبع ظریفت
چو با علم و خرد تو همزبانی
به روز الهام می بخشد سلوکت
شب تیره تو نور آسمانی
جوانانند نگهبان طبیعت
تو پیشاپیش این نسل جوانی
برای پیشرو یاری شریفی
برای مرتجع از دشـمنانی
ترامپ را خوار کردی با نگاهت
چرا؟ چون موضع او را بدانی
بنازم آن دو چشم تیزبینت
که در بین خطوط حق را بخوانی
نبوغت بوی نارنج دارد و یاس
به بینش محکمی، شمشاد سانی
گرتا جان
درست گفتی: خفاشان سیاست
که با ارباب زر دارند تبانی
مطیع زور و جذب کیف پولند
به هر جا کاسه لیسان، دکانی
دکانداران کنند ویران طبیعت
برای سود و قدرت در مکانی
تنیده تار و پود این سفیهان
ز نیرنگ و دروغ، فعل نهانی
چنان ترتیب دهند درس و رسانه
که تا گرگی شود عین شبانی
به کار آرند خرافات و نجاسات
که تا غافل کنند انسان فانی
میان این لئیمان هست خیلی
به ظاهر مصلح و در اصل جانی
بپا در دام دو رویان نیفتی
که اینان خبرەاند در چرب زبابی
زمین، این مام ما، در دست اینان
چنین خم گشته از درد گرانی
سیه پوشیده از جور ستمگر
تو این جامه به دنیا، بدرانی
به همراه سلحشوران پردل
که از رزمندگی دارند نشانی