روز جمعه، چهارم آوریل ۲۰۲۵ (برابر با چهاردهم فروردین ۱۴۰۴)، در تقویم سازمان ملل به عنوان روز جهانی آگاه‌سازی درباره مین و اقدام علیه آن نام‌گذاری شده است. مراسم این روز با شعار «آینده‌ای امن از این‌جا آغاز می‌شود» برگزار خواهد شد.
بر اساس آمار سازمان ملل، مین‌ها در هر ساعت موجب کشته یا مجروح شدن یک انسان می‌شوند. طبق تحقیقات موجود، تا سال ۱۳۹۸، خاک ۶۰ کشور جهان آلوده به مین بوده و بسیاری از مردم با کابوس مواجهه با این «قاتلان خاموش» زندگی می‌کنند. سایه‌ی شوم هر مین کاشته‌شده تا سال‌ها بر سر ساکنان مناطق آلوده باقی می‌ماند.
قربانیان اصلی مین‌ها که عمدتاً در جنگ‌ها و توسط دولت‌ها کاشته می‌شوند، شامل سربازان، کودکان، کارگران جمع‌آورنده‌ی ضایعات فلزی، کشاورزان، دامداران و چوپانان مرزنشین هستند. اما در برخی کشورها مانند ایران، رژیم نه‌تنها در جریان جنگ ایران و عراق بلکه علیه پارتیزان‌ها و کولبران در مناطق کردنشین مرزی با عراق و ترکیه، و علیه سوخت‌بران در مرزهای مشترک با افغانستان و پاکستان نیز اقدام به مین‌گذاری کرده است.
ایران دومین کشوری است که بیشترین مین‌ها در مرزهای آن توسط نیروهای مسلح جمهوری اسلامی و ارتش عراق کاشته شده‌اند. طبق اطلاعات موجود، تا سال ۱۳۹۷، حدود ۴۲ هزار کیلومتر مربع از مناطق مرزی ایران در جریان جنگ ایران و عراق به انواع مین و مواد منفجره آلوده شده و همچنان پاک‌سازی نشده‌اند. به بیان دیگر، ساکنان پنج استان ایران در مساحتی معادل کشور سوئیس با مین‌های به‌جامانده از جنگ درگیر هستند.
روزنامه‌ی اعتماد در سال ۱۳۹۴، آخرین گزارش رسمی در مورد آلودگی مین در پنج استان مرزی را به این صورت اعلام کرد (با توجه به نبود آمار دقیق، اعداد اعلام‌شده باید با احتیاط و تردید بررسی شوند):
•خوزستان: یک میلیون و ۳۸۰ هزار هکتار
•ایلام: بیش از ۴۰۰ هزار هکتار
•کردستان: ۱٬۴۸۰ هکتار
•کرمانشاه: ۶۹۱ هزار هکتار
•آذربایجان غربی: ۵۹ هزار هکتار
پیش‌تر، معاون وقت سیاسی‌ـ‌اجتماعی استاندار کردستان در سال ۱۹۹۴ گفته بود: حدود ۱۵۰ هزار هکتار از زمین‌های این استان، معادل ۱۴ درصد از مرزهای مشترک کردستان با عراق، آلوده به مین هستند. کاشت مین تا عمق شهرهای سنندج و کامیاران نیز پیشروی داشته است؛ اما شهرهای مریوان، سروآباد، بانه و سقز پس از پایان جنگ ایران و عراق از آلوده‌ترین مناطق به‌شمار می‌آیند. با وجود این واقعیت‌ها، جمهوری اسلامی هنوز به کنوانسیون منع مین و کنوانسیون مهمات خوشه‌ای نپیوسته است.
از زمان امضای «کنوانسیون منع استفاده، انباشت، تولید و انتقال مین‌های ضد نفر و نابودی آن‌ها» (معروف به کنوانسیون منع مین‌های ضد نفر) در سال ۱۹۹۷، تاکنون ۱۶۴ کشور به آن پیوسته‌اند. دولت‌ها اصولاً مین‌ها را در جریان جنگ‌ها کاشته‌اند.
بر بستر بحران ساختاری نظام سرمایه‌داری، تضادها در جهان، چه میان دولت‌ها و چه میان طبقه‌ی کارگر با بورژوازی و دولت‌هایشان، تشدید شده و خواهد شد. در حال حاضر، آتش جنگ‌های نیابتی دولت‌های اروپایی و آمریکا علیه روسیه، جنگ اسرائیل و آمریکا علیه نیروهای حماس و عمدتاً فلسطینیان در غزه و کرانه‌ی باختری، و نیز جنگ علیه حوثی‌ها و مردم یمن شعله‌ور است و به نظر می‌رسد این شعله‌ور شدن ادامه خواهد یافت.
افزون بر این درگیری‌ها، جنگ در چند کشور دیگر نیز جریان دارد. تهدیدات امپریالیسم آمریکا علیه چین و احتمال خرابکاری در تایوان، و همچنین تهدیدات آمریکا و اسرائیل علیه جمهوری اسلامی، زمینه را برای وقوع جنگ‌های تازه فراهم کرده است. در همین حال، قطع کمک‌های امنیتی آمریکا به کشورهای اروپایی، به‌ویژه آلمان، آن کشور و چند کشور دیگر را مجبور کرده تا صدها میلیارد دلار برای تقویت نیروهای نظامی هزینه کنند.
در چنین شرایطی، جایی برای شعار امسال سازمان ملل ــ «آینده‌ای امن از این‌جا آغاز می‌شود» ــ باقی نمی‌ماند. اگر در سال‌های آینده، تحولات و انقلاب‌های مردمی رخ ندهد، از تعداد نقاط امن کنونی در جهان نیز باز هم کاسته خواهد شد