روز چهارشنبه ۱۲ دی همایش ملی و دو روزه ای در تهران تحت عنوان: «مهاجرت نخبگان علمی در ایران امروز، چالش ها و راه کار ها»، آغاز شد. انجمن آکادمیک «اخلاق در علوم و فناوری” میزبان همایش بود. شرکت کنندگان، پس از ختم همایش بیانیه‌ایی منتشر کردند و در آن به بخشی از چالش مهاجرت نخبگان دانشگاهی متأثر از سیاست‌های حکمرانی و رویکردهای غیر منعطف حاکم بر دانشگاه اشاره کردند. آنها در بیانیه به امنیتی‌شدن فضای دانشگاه، محدودیت آزادی‌های آکادمیک و بسته‌بودن محیط دانشگاه در تشدید روند مهاجرت نخبگان دانشگاهی اشاره کردند.
در همایش دو روزه‌ی یاد شده شرکت‌کنندگان بر روی حقایقی انگشت گذاشته‌اند که مردم آگاه و جستجوگر با آنها و بسیار بیش از آنها آشنائی دارند. با این حال حقیقت‌گوئی سخنرانان شرکت‌کننده در این همایش رسمی با سیاست و جهت گیری اصلاح طلبان حکومتی همخوانی دارد. اما آنان در عین حال توجه داشتند که از هیچ خط قرمزی عبور نکنند. برای مثال هیچکدام از سخنرانان به این واقعیت پایه‌ای اشاره نکردند که فقدان آزادی، فساد و تبعیض در دانشگاه‌ها از دیکتاتوری اسلامی سرمایه‌دارانه‌ی حاکم بر مراکز آموزشی و نیز بر کل جامعه سرچشمه گرفته است.
سخنرانان در همایش، وجود نخبگان این جامعه را تنها در تحصیل کرده‌های دانشگاهی می دیدند. آنها در این همایش نامی از پیشروان کارگران و رهبران جنبش‌های سیاسی،اجتماعی جاری که در متن یک مبارزه‌ی زنده پرورش یافته‌اند و در واقع موتور حرکت روبه‌پیش و سرمایه ارزشمند این جامعه هستند برده نشد.
یکی از سخنرانان گفت که فرسایش سرمایه اجتماعی، کاهش امید به آینده، تبعیض و محرومیت از حقوق عادلانه، محدودیت آزادی‌های اجتماعی و سیاسی و فرهنگی (مانند تلاش برای تحمیل حجاب اجباری)، فروبست‌های ارتباطی (همچون فیلترینگ و عدم امکان دسترسی به فضای مجازی) به فرآیند مهاجرت شتاب فزاینده‌ای داده‌است.
مسلماً این بخشی از واقعیت است اما مسئله بسیار فراتر از آن چیزی است که شرکت کنندگان در همایش آنرا محافظه کارانه بر زبان می آورند. مهاجران و پناهندگان سیاسی بطور کلی از استبداد، سرکوب، تبعیض، فقدان شرایط انسانی زندگی، در جستجوی امنیت و شرایط بهتر زندگی برای خود و خانواده‌هایشان ایران را ترک می کنند. در عین حال روشن است که بخشی از جمعیت مهاجر ایران را نیروی تحصیلکرده و متخصص تشکیل می دهند. آمارها نشان می دهند که تنها در کشور امریکا بیش از نه هزار پزشک ایرانی مشغول بکار هستند، تعداد متخصصین رشته های دیگر در اروپا و آمریکا به بیش از یک میلیون نفر تخمین زده می شوند. اینک کمتر دانشگاهی در جهان است که استادان ایرانی در آن تدریس نکنند. هزاران پزشک و متخصص، هزاران روزنامه‌نگار، نویسنده، فیلمساز، پرستار، دانشمندان عرصه‌های مختلف علوم، دانشجویان ممتاز در طی این سالها مجبور به مهاجرت از ایران شده اند.
در شرایطی که بیمارستان‌ها در داخل ایران با کمبود کادر متخصص روبرو هستند، کیفیت و سطح آموزش در مراکز آموزشی سقوط کرده، محیطزیست به کارشناس و متخصص احتیاج فوری دارد، مهاجرت روز افزون این نیروهای تحصیلکرده هزینه سنگینی را بر مردم ایران تحمیل می‌کند. رژیم نه تنها در صدد کاهش مهاجرت تحصیل‌کردگان از ایران نیست بلکه عملاً راه آن را هموار می کند. نیم میلیون آخوند و طلبه مفتخور و مرتجع، حاکمان دزد و فاسد، اراذل و اوباش اسلامی، کشور را ملک شخصی خود می دانند، کشور ایران به مردم تعلق دارد و اگر قرار است کسی از کشور برود این یکی – دو میلیون دزد و جانی هستند که دستشان بخون مردم آلوده و ثروت و سامان کشور را تاراج کرده اند.
رژیم اسلامی، ایران را به جهنمی واقعی برای بخش بزرگی از جمعیت ایران تبدیل کرده است. رشد روز افزون مهاجرت ناشی از ورشکستگی سیاسی، فرهنگی، اقتصادی و اجتماعی مدل حکومت اسلامی در ایران است. با سرنگونی این حکومت مرتجع میلیونها مهاجر که بدلایل سیاسی، اجتماعی و اقتصادی ناچار به مهاجرت شده اند با تجارب وسیع و امکانات گسترده‌ای که بدست آورده‌اند می‌توانند در بازسازی کشور و بنیاد نهادن نظامی آزاد و برابر و مرفه آینده، نقش جدی و موثری داشته باشند .