دستاورد های صد روزه انقلاب
انقلاب آزادیخواهانه، برابری طلبانه و عدالت خواهانه مردم ایران وارد چهارمین ماه شده است. آمارها حاکی است که ۱۶۱ شهر طی بیش از سه ماه گذشته صحنه اعتراضات بوده و در مجموع حدود ۱۲۰۰ تجمع شهری و دانشگاهی نیز برگزار شده است. انقلاب طی این مدت دستاوردهای بزرگی داشته که به بعضی از آنها به اختصار اشاره می شود:
سیاسی و معترض شدن وسیع و اجتماعی اقشار گوناگون و مطالبه سرنگونی جمهوری اسلامی و تلاش برای عملی کردن آن یکی از مهمترینِ دستاورد هاست. در کنار آن باید به ایجاد تناسب قوایی که بر بسترِ آن آزادی پوشش عملا به رژیم تحمیل شد، اشاره کرد. کارگران از این تناسب قوا در اعتصابات خود بهره برده و در اکسیون های اعتصابی و تجمع های خود مطالباتی تعرضی تر را مطرح نموده و دستاوردهایی کسب کردند. انحلال عملی گشت افسار گسیخته، جنایتکار و بدنام ارشاد در دل آن متحقق گشت. نمایش شجاعت بی نظیر انقلابیون در مقابله با توحش قرون وسطایی رژیم در خیابان ها و زندان ها نمایانگر این تناسب قوای جدید می باشد. در همین مدت وحدت و همبستگی تاریخا بی سابقه ای بین ملیت ها و اقشار مختلف در شهرهای گوناگون بوجود آمد و روز به روز مستحکم تر گردید. خنثی کردن تاکتیک های تفرقه افکنانه سرکوبگران در ایجاد تحکیم مذکور نقش موثر داشت.
دستاورد مهم دیگر اینست که دانشجویان پیشرو اعتراضات برضرورت همبستگی بیشتر بین خود و کارگران و جامعه را در شعارهای خود منعکس نمودند. نمونه قابل توجه در این زمینه بیانیه مشترک دانشجویان 16 دانشگاه در بزرگداشت 16 آذر بود. دانشجویان 7 دانشکاه در بیانیه ای تحت عنوان “فرزندان کارگرانیم، کنارشان می مانیم” از اقشار گوناگون دعوت به عمل آوردند در روز دانشجو دست به گردهمایی اعتراضی بزنند.
دختران و پسران معترض و انقلابی در چند ماه گذشته تاکتیک های رو به تکاملی را اتخاذ کردند که موجب فرسوده شدن نیروهای سرکوبگر گردید. رویارویی با سرکوبگران در خیابان های شهرها و محلات و اعتراضات شبانه جزء این تاکتیک ها بودند.
از دیگر دستاوردهای قابل اشاره به میدان آوردن میلیون ها تن از 6 میلیون مهاجر ایرانی و بخشی از نیروهای مترقی آن کشور ها، حمایت بی سابقه سیاستمدارن، هنرمنداان، ورزش کاران و کنشگران در داخل و خارج توسط انقلاب بود. انقلاب ایران موجب انزوایی در سطح بین المللی برای جمهوری اسلامی شد که نظیرش را تنها آفریقای جنوبی در دهه 80 میلادی تجربه کرده بود. تحریم های وسیع و بیرون انداختن جمهوری اسلامی از مقام زن سازمان ملل متحد حاصل این انزوا بوذ.
در میان دستاوردها باید روی خود سازماندهی و تلاش در جهت ایجاد همبستگی میان رهبری و توده مردم معترض تاکید ویژه ای کرد. در طی این مدت جوانان دختر و پسر انقلابی کم کم خود را در محلات و دانشگاه ها سازمان داده و در مواردی تشکلات خود را به هم نزدیک کرده و فراخوان های مشترک دادند.
پس از آن ها باید به نمونه درخشان فراخوان گروههای پزشکان و پرستاران آزادی‌خواه اشاره نمود با توجه به آنچه که گفته شد انقلابیون می روند تا یکی از ضعف های انقلاب کنونی را بتدریج از بین ببرند و آن سازماندهی ضعیف و رهبری محلی و پراکنده می باشد. بوجود آوردن سازمان های نیرومند، مستقل و معطوف به زندگی کارگران و زحمتکشان و رهبری قویِ مقبول توده ها تنها در دل این انقلاب شکل خواهند گرفت و طومار حیات جمهوری اسلامی را درهم خواهند پیچید.