برگی از تاریخ برگرفته از: خبرنامه کومه له (سازمان کُردستان حزب کمونیست ایران).
تقدیم به: خانواده گرامی جانباختگان آبان ماه سال ۱۳۵۸، در کُردستان.
شمس الدین – امانتی.
۱۳ آبان ۱۴۰۴.
نبرد را باید تا پیروزی کامل ادامه دارد.
آبان ماه سال ۵۸ سراسر کُردستان غرق در آتش و خون و شور و مبارزه بود. جنبش مقاومت هر روز پیروزهای بیشتری نصیب خود میکرد. پیشمرگان، نیروهای رژیم را مورد تعرضات پی در پی خود قرار داده و آنها را از بسیاری مواضعشان وادار به عقب نشینی کردند.
پایگاها و پاسگاههای ارتش و پاسداران و جاشها یکی پس از دیگری سقوط کرده و بدست پیشمرگان تسخیر می گشتند. توده های مبارز شهری نیز به اعتراضات، تظاهرات و تحصن های وسیعی دست زده و عرصه را بر نیروهای سرکوبگر رژیم تنگ کرده بودند.
پس از اینکه مواضع دشمن در بیرون شهرها یکی پس از دیگری سقوط کردند، جنگ با نیروهای رژیم به داخل شهرها کشیده شد.
– طی چند روز نبرد سخت ارتش و پاسداران از شهر بوکان بیرون رانده شدند. در این مدت مردم مبارز این شهر با تمام امکانات، پیشمرگان را یاری می دادند.
– در مهاباد ضربات سختی بر مزدوران رژیم وارد آمد، پیشمرگان چندین تانک و نفربر زرهی را در خیابانهای شهر به آتش کشیدند. سپس قرارگاههای دشمن را به آتش کشیدند و درهم کوبیدند و آنها را به داخل پادگان عقب راندند.
– پادگان سردشت پس از چندین روز نبرد خونین به محاصره در آمد و در آستانه سقوط قرار گرفت. پیشمرگان پس از خلع سلاح نیروهای سرکوبگر وارد شهر ربط شدند. دشمن از ترس پیشمرگان افراد و تجهیزات خود را از شهر بیرون بردند و ….. .
ضربات وارده بر نیروهای رژیم، پیروزیهای پی در پی پیشمرگان و پشتیبانی وسیع توده های شهر و روستا از آنان، سرکوبگران را ضعیف تر و زبونتر ساخت، طوری که پس از تصرف شهرهای بوکان و مهاباد، به هنگام ورود پیشمرگان، نیروهای رژیم در سایر شهر ها به داخل پادگانها و پایگاههای خود خزیده و یارای هیچگونه مقاومتی را نداشتند.
رژیم بناچار مزورانه به آتش بس تن داد زیرا پس از ضربات سختی که خورده بود، ادامهٔ جنگ به معنای نابودیش بود.
– در روز سوم آذر ماه پیشمرگان کومه له وارد شهر سنندج شدند. مردم مبارز شهر به محض اطلاع به استقبال فرزندان انقلابیشان شتافتند. عده زیادی به کوچه و خیابانها آمدند و تا پاسی از شب به شادی و سرور پرداختند. عده ای نیز همراه با پیشمرگان در خیابانهای شهر به تظاهرات پرداخته و پشتیبانی خود را از آنان اعلام کردند. در حالیکه پیشمرگان را گلباران میکردند عده ای نیز از فرط خوشحالی اشک شوق می ریختند.
– در روز چهارم آذر ماه در میان استقبال پُرشور و بی نظیر توده های مبارز پیشمرگان کومه له وارد شهر مریوان شدند. با ورود پیشمرگان، جو ترور و خفقان در شهر ها شکسته شد و فضای دموکراتیک بر آنها حاکم گردید.
توده های مردم که تا آن زمان تحت فشار و سرکوب مزدوران رژیم بودند، بار دیگر احساس آزادی و سربلندی می کردند. شور و شوق و فعالیت سراسر شهر ها را گرفت و توده های مبارز در اداره امور و ایجاد ارگانهای دموکراتیک و انقلابی فعالانه می کوشیدند.
پس از این پیروزی، خفقان شدیدی که رژیم با حملهٔ ۲۸ مرداد ۵۸ به کُردستان، در سایر نقاط ایران برقرار کرده بود، تا حدود زیادی در هم شکسته شد. روزنامه ها و نشریات انقلابی و مترقی که تا آن زمان برای هرکسی که همراهش بود، مجازاتهای سنگینی در پی داشت، بار دیگر آزاد شدند و در دسترس مردم تهران و سایر شهرهای ایران قرار گرفتند.
زمینه برای فعالیتهای سیاسی تا اندازه ای آماده شد و اعدامها و وحشیگریهای رژیم کاهش یافت. اما این فضا دیری نپایید و جمهوری اسلامی در بهار ۵۹ وحشیانه تر از پیش با هجوم مجدد
به شهرها و روستاهای کُردستان به جنایت و قتل آدمهائی دست زد که در تاریخ معاصر ایران، حتی هیچ ارتش اشغالگری به آنها دست نزد. ولی باز هم رژیم جمهوری اسلامی اشتباه کرد و خود را از آتشی از مقاومت انقلابی گرفتار ساخت که مرگش را به دنبال خواهد داشت.
در شرایط کنونی رژیم جمهوری اسلامی به وحشیگری هایش ادامه داد، و به اعدام ضد انقلابی مبارزان و انقلابیون می پردازد. خفقان شدیدی را در سراسر ایران برقرار کرده و به سرکوب مبارزات حق طلبانهٔ خلق کُرد همچنان ادامه میدهد.
رژیم جمهوری اسلامی فقر و فلاکت شدیدی را دامنگیر توده ها کرده و در قتل و جنایت و کُشتن، از هرگونه آزادی از رژیم پهلوی پیشی گرفته است. بنابراین تا زمانیکه جزئی حیاتی از این رژیم جلاد باقی مانده باشد، نصیب توده های زحمتکش و مصیبت دیدهٔ ایران، جز فقر و بدبختی و عقب ماندگی چیز دیگری نخواهد بود.
خلق کُرد به همراه پیشمرگان انقلابیش برای بدست آوردن حق تعیین سرنوشت خویش همچنان در برابر رژیم ارتجاعی ادامه به مقاومت در برابر رژیم سرکوبگر میدهند.
کارگران، زحمتکشان و دیگر توده های شهرها و روستاهای کُردستان با پیوستن هر چه بیشتر به صفوف پیشمرگان کومه له، سازماندهی هسته های مقاومت در شهرها، ایجاد بنکه های زحمتکشان در روستا، اعتراضات توده ای در شهرها و …. بیش از پیش عرصه را بر مزدوران تنگ خواهند کرد.
این رژیم بایستی سرنگون گردد. کارگران و زحمتکشان و دیگر توده های ستمدیده همانطوری که با قیام سراسری خود، رژیم شاه را سرنگون کردند برای کسب آزادی راهی جز روی آوردن دوباره به مبارزه ای انقلابی و متحد برای سرنگونی این رژیم ندارند.
آنها این بار نباید اجازه دهند مرتجعین و سازشکاران ثمرات جانبازی های همگانی در جهت ایجاد شوراهای انقلابی کارگری و دیگر شوراها و ارگانهای منتخب خویش، برای کسب حاکمیت گام بردارند.
بیایید با درس گرفتن از تجربیات گذشته، این بار همچون آبان ماه سال ۵۸ که از به زانو در آوردن کامل رژیم صرف نظر کردیم، بلکه پیگیرانه تر، آگاهانه تر و سرسختانه تر از پیش با مبارزه ای بی امان این رژیم ضد انقلابی را در گورستانی که چنگیز و هیتلر این هم مسلکان خمینی و دیگر سران رژیم اسلامی را در خود جای داده است، دفن کنیم.