کرونا در ایران، بویژه در میان کارگران و در مناطق محروم همچنان قربانی می گیرد. تا این تاریخ بیش از شش میلیون و 657 هزار نفر در ایران مبتلا شده و بیش از 332 هزار فوت کرده اند. این آمار، علیرغم هر شُبهه ای در مورد صحت آنها، دست زدن به اقداماتی از جانب کارگران را ایجاب میکند. در همین رابطه شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت یکشنبه ۱۷ بهمن ۱۴۰۰ بیانیه ای تحت عنوان: “خواسته های فوری کارگران نفت در قبال بیماری مهلک کرونا”، نوشته اند: “در حالی که کرونا بار دیگر شدت گرفته مردم از امکانات بهداشتی و درمانی محرومند. علیرغم اینکه مسئولین می دانستند دوباره کشور وارد پیک کرونا می شود ولی باز هم هیچ کاری نکرده و مردم را به حال خود رها کرده اند.” در ادامه این بیانیه آمده است:
” در استان بوشهر که بسیاری از ما کارگرانِ پروژه ای مشغول به کار هستیم هیچ دستورالعمل روشنی برای مقابله با این بیماری مهلک وجود ندارد و واکسیناسیون هم جدی گرفته نشده به طوری که در روزهای گذشته به شکل تصاعدی شمار مبتلایان تا ۵۰ درصد بالا رفته است. اوضاع آنچنان وخیم است که بیمارستان ها جا ندارند و بیماران در راهروی بیمارستان خوابیده اند.”
در این بیانیه به نکات و مسائلی توجه داده شده که همه واقعی هستند. از وقتی شیوع کرونا در 29 بهمن 1398 رسما از طرف وزارت بهداشت رژیم اعلام گردید اخراج کارگران شروع شد. در 29 اسفند یک مقام وزارت کار در استان اصفهان پیش‌بینی کرد که قرارداد حدود ۴۰ هزار نفر از کارگران این استان به دلیل شیوع ویروس کرونا تمدید نشود. در اول آبان 1400 اعلام شد که 900 هزار کارگر شغل های خود را از دست داده اند. کابینه دولت مدعی شد که با دادن بیمه بیکاری به کمک کارگران مشمول قانون کار رفته است. اما روشن است که کارگران زیادی وجود دارند که به صورت غیر رسمی کار میکنند و کارگران بیکار شده حتی بیمه هم نیستند تا بتوانند بیمه بیکاری دریافت کنند. گذشته از این امر، باید به واقعیت دیگری توجه کرد. یک میلیون از کارگران شاغل در مناطق آزاد و ویژه، شامل کارگران پیمانی نفت، رسماً مشمول قانون کار نمی شوند تا بیمه بیکاری دریافت نمایند. ینابراین، این نکته که در بیانیه شورای سازماندهی ذکر شده کاملا درست است که کارگران از طرف دولت به حال خود رها شده اند.
شمار زیادی از کارگران بیکار شده برای گذران زندگی ناچار شده اند به کارهایی نظیر دستفروشی و حتی زباله گردی روی آورند. اینگونه شغلها، کارگران رها شده در خیابانها را بیشتر در خطر ابتلا به ویروس کرونا قرار داده و می دهد. عمده کارگران در مکانهای های پرجمعیت زندگی میکنند. بنابراین اعضای خانواده های کارگری، در صورت ابتلا کاملا از ایجاد فاصله اجتماعی و قرنطینه کردن خود محروم هستند. برای اکثریت آنها در بیمارستان ها نیز جایی موجود نبوده و مرگ و میر بویژه در میان سالمندانِ طبقه کارگر بالا بوده است. به این مسئله باید کودکان کارگر و بویژه زباله گردان، که اکثراً افغانستانی هستند را در نظر آورد که با چه خطر هایی روبرو بوده و هستند. حتی در صورت بهبود، فرد مبتلا شده و خانوده اش تا سالهای زیادی با عواقب این همه‌گیری مانند استرس طولانی‌مدت و مشکلات سلامت روحی دست‌و‌پنجه نرم خواهند کرد.
اما وضع کارگرانی که شغل خود را از دست نداده اند نیز در مقابله با ویروس کرونا فرق زیادی با بیکارشدگان نداشته و ندارد. زیرا کارفرماها امکانات کافی برای مقابله با ویروس مذکور را در اختیار کارگران نگذاشته و محل های کار آنها را بدرستی ضد عفونی نکرده اند. نبود سیستمهای حمایت اجتماعی کافی در جمهوری اسلامی و هزینه نکردن کارفرماها، دولت و شبه دولتیان برای مقابله با کرونا در مراکز کاری همیشه مورد اعتراض بوده است. نیروهای رژیم، که از هر حرکت جمعی و اجتماعی دچار هراس میشوند حتی موجبات متلاشی شدن تیم های داوطلب و کمیته های محلات که داوطلبانه دست به کار مقابله با ویروس کرونا شده اند را فراهم آوردند. اما علیرغم کارشکنی ها فعالان پیشرو اجتماعی هنوز دست از هم اندیشی برنداشته و به سهم خود مشغول کم کردن آثار و عوارض ویروس کرونا در سطح جامعه هستند.
شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت در بیانیه خود، خواسته های فوری کارگران نفت در قبال بیماری مهلک کرونا و اقدامات لازم در شرایط فعلی را چنین جمعبندی کرده است:
“در مقابل این بی توجهی ها و کشتار عامدانه، خود ما کارگران و خود ما مردم باید کاری کنیم. باید با اعتراضاتمان با این وضعیت خطر آفرین مقابله کنیم.
بار دیگر باید با قدرت بر خواستِ درمان رایگان و اجرایی کردن پروتکلهای سازمان بهداشت جهانی تاکید کنیم.
در قبال این وضعیت خطیر شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت بر نکات زیر تاکید میکند:
خرید واکسن معتبر و اجرایی شدن واکسیناسیون رایگان و همگانی، بهبود وضع بیمارستان ها و بالا بردن استاندارد درمانی، اجرای فوری پروتکلهای سازمان بهداشت جهانی در محیط های کار و در اماکن عمومی و در همه جا، استخدام فوری پرستاران قرارداد موقت ۸۹ روزه و استخدام پرستار به میزان مورد نیاز در بیمارستان و برداشتن فشار کاری از روی پرستاران.”