بیانیه حزب کمونیست ایران در رابطه با
دهم اکتبر روز جهانی مبارزه برای لغو مجازات اعدام
در آستانه دهم اکتبر، روز جهانی مبارزه با مجازات مرگ، ایران تحت حاکمیت جمهوری اسلامی با رکورد تکان‌دهنده بیش از ۱۰۰۰ اعدام تنها در نه ماه نخست سال ۲۰۲۵، همچنان در صدر جلادترین حکومت‌های جهان قرار دارد. این آمار تکان دهنده گویای استفاده سیستماتیک از اعدام به‌عنوان ابزاری برای سرکوب، ترساندن مردم و حفظ قدرت مطلق است.
دستگاه‌های تبلیغاتی جمهوری اسلامی فریبکارانه مجازات اعدام را وسیله‌ای برای کاستن از جرم و جنایت، ارتقاء امنیت اجتماعی و تأمین عدالت معرفی می‌کنند. اما تجربه تمام جوامع بشری و آمارهای قابل اتکا حقیقت دیگری را نشان می‌دهند: در هیچ جامعه‌ای از طریق قتل سیستماتیک دولتی نمی‌توان میزان ارتکاب جرم را کاهش داد.
واقعیت این است که انسان‌ها ذاتاً بزهکار، قاتل یا جنایتکار به دنیا نمی‌آیند. در تحلیل نهایی، شرایط مادی زندگی اجتماعی است که افراد را به سوی بزهکاری سوق می‌دهد. دولت‌ها و طبقات حاکم، مسئولین مستقیم تحمیل این شرایط ظالمانه بر زندگی اکثریت مردم هستند. در واقع، کسانی که زمینه‌های اجتماعی منجر به اعمال جرم را به وجود می‌آورند، خود مستوجب مجازات هستند، نه قربانیان این نظام ناعادلانه.
اعدام در جمهوری اسلامی همزاد به قدرت رسیدن این رژیم و یکی از ابزارهای اصلی تداوم حاکمیت آن بوده است. این جنایات با اعدام سران رژیم سلطنتی آغاز شد، اما بلافاصله به اعدام مبارزین و مخالفین رژیم اسلامی گسترش یافت: در بهار ۱۳۵۸دهها چهره برجسته زندانی ٰرژیم شاه که به همت قیام مردم آزاد شده بودند، دوباره بازداشت و بسیاری از آنها اعدام شدند. در همان سال شاهد اعدام مبارزین و رهبران اعتراضات مردم ترکمن صحرا بودیم. در مردادماه ۱۳۵۸ پس ازفرمان جهاد خمینی بر علیه مردم کردستان، در اساتانهای کرمانشاه، کردستان و آذربایجان غربی دهها از فزندان دلیر مردم کرد توسط خلخالی جنایتکار به جوخه های اعدام سپرده شدند. در حالیکه تا سال ۱۳۶۷ اعدام مبارزین سیاسی در بند بدون وقفه ادامه داشت، در این سال هزارن زندانی سیاسی در فاصله ماههای مرداد و شهریور اعدام شدند و در گورهای بدون نام و نشان به خاک سپرده شدند. پس از آن جلادان جمهوری اسلامی موج اعدام زندانیان سیاسی و زندانیان بیدادگاههای عادی را هر گز متوقف نکردند. در جریان خیزش زن، زندگی،آزادی نمونه های دیگری از دشمنی آشتی ناپذیر خود را با جوانا مبارز به نمایش گذشتند و دهها جوان وارسته را از بلوچستان گرفته تا کردستان به تیغ جلاد سپردند.
جمهوری اسلامی تنها حکومت جهان است که: کودکان را نیز اعدام می‌کند ، انسان‌ها را در ملاء‌عام، ساعت‌ها از جرثقیل‌ها آویزان می‌کند و آدم‌کشی را به‌صورت یک امر عادی و روزمره درآورده است.
قوه قضاییه جمهوری اسلامی هنوز بر سیاست‌های ارتجاعی و غیرانسانی «چشم در برابر چشم» و «کشتن به‌خاطر عبرت دیگران» اصرار دارد. اعدام، شکنجه، قطع عضو و کور کردن در این رژیم نهادینه شده و جامه قانون پوشیده است.
در میان این تاریکی، شعله امید از درون زندان‌ها برمی‌خیزد. صدها زندانی شجاع در بیش از ۵۰زندان سراسر ایران، کمپین «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» را راه‌اندازی کرده‌اند که اکنون وارد دومین سال خود شده است. این زندانیان سیاسی که خود هر لحظه در معرض شکنجه و اعدام قرار دارند، هر هفته دست به اعتصاب غذا می‌زنند. هدف این کارزار، اعتراض به مجازات اعدام و مخالفت با آن به‌عنوان مجازاتی غیرانسانی و جبران‌ناپذیر است، بدون توجه به نوع اتهام یا انگیزه‌ها و اعتقادات محکومین. آوازه شجاعت و پیگیری این مبارزان، انعکاس جهانی یافته و الهام‌بخش جنبش «نه به اعدام» در سراسر ایران و جهان شده است.
زندگی حق طبیعی هر انسانی است. اعدام به معنای سلب حق حیات از انسان است و هیچ‌کس حق ندارد این حق طبیعی را با هیچ بهانه‌ای از انسان دیگری سلب نماید. اعدام نه تنها فرصتی برای اصلاح و جبران اشتباهات را از افراد می‌گیرد، بلکه جوامع را از راهکارهای انسانی و مؤثر برای حل معضلات اجتماعی و حقوقی محروم می‌کند. در بسیاری از کشورهای جهان به این نتیجه رسیده‌اند که مجازات مرگ نه‌تنها از وقوع جرم پیشگیری نمی‌کند، بلکه در موارد بسیاری منجر به بی‌عدالتی‌های جبران‌ناپذیر می‌شود. وقتی ریشه‌های جرم در نابرابری‌های اجتماعی و اقتصادی نهفته است، اعدام قربانیان این نظام ناعادلانه، خود بزرگ‌ترین بی‌عدالتی است. بیش از ۱۷۰ عضو سازمان ملل متحد مجازات اعدام را لغو کرده‌اند. میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی (۱۹۶۶) بر لغو یا محدودسازی شدید مجازات اعدام تاکید دارد. اکثر دولت‌های جهان این مجازات را به‌عنوان یک مجازات غیرانسانی و ابزاری برای گرفتن جان انسان‌ها، به‌طور کامل کنار گذاشته‌اند.اما، با همه اینه حقوق اسلامی و حکومت‌های اسلامی از سرسخت‌ترین مدافعان اعدام باقی مانده‌اند و جمهوری اسلامی ایران در صدر این فهرست ننگین قرار دارد.
اکنون خواست مبارزه با اعدام به یک مطالبه اجتماعی گسترده تبدیل شده است. این «نه» بزرگ به قتل عمد دولتی، کارزاری است که از زندان‌ها تا خیابان‌های ایران و خارج کشور ادامه دارد. آزادی فوری زندانیان سیاسی و لغو مجازات اعدام در ایران، نیازمند مبارزه هدفمند و متحدانه است:
جنبش کارگری: با قدرت سازمان‌یافته خود، جنبش زنان: پیشتاز مبارزه برای آزادی، جنبش دانشجویی: با انرژی و آگاهی خود، تشکل‌های بازنشستگان، وکلا، پزشکان، هنرمندان و نویسندگان: با تجربه و اعتبار اجتماعی خود
قادرند در یک جنبش سراسری، نه تنها برای لغو اعدام، بلکه برای سرنگونی کلیت جمهوری اسلامی و برپایی جامعه‌ای آزاد، برابر و عادلانه، بدون زندان و شکنجه، اعدام و ترور، سانسور و سرکوب سازمان‌دهی کنند.
مجازات اعدام قتل عمد دولتی است. باید در مقابل این مجازات وحشیانه، محکم و قاطع از حق زندگی انسان دفاع کرد. موضع‌گیری بدون قید و شرط و در هر شرایطی علیه مجازات اعدام، نه تنها یک اصل انسانی است، بلکه بخشی از مبارزه بزرگ‌تر برای عدالت اجتماعی و آزادی است.
روز دهم اکتبر، که امسال مصادف با ۱۸ مهر است، فرصتی است برای یادآوری این حقیقت ساده اما بنیادین: زندگی حق مسلم هر انسانی است و هیچ دولت، هیچ قانون و هیچ ایدئولوژی حق ندارد این حق را از انسان‌ها سلب کند.
کمیته مرکزی حزب کمونیست ایران
۱۵ مهرماه ۱۴۰۴
۷ اکتبر ۲۰۲۵
.