واپسین روزهای زمستان و آستانه فصل بهار، یادآور ضایعەای بزرگ و یک تراژدی ای انسانی است. ۳۶ سال پیش در روز ۲۵م اسفند ، در ساعت ۱۱ و ۳۵ دقیقه صبح و در شرایطی که جنگ ارتجاعی ۸ ساله ایران و عراق به پایان خود نزدیک می شد، چند هواپیمای بمب افکن رژیم بعث عراق بر روی ٱسمان شهر حلبچه در کردستان عراق می چرخیدند و اولین بمب های شمیایی خود را بر سر کودکان، زنان، مردان، جوانان، پیران و بر سر شهر فرو ریختند. در همان ساعات اولیە آن روز بیش از پنج هزار نفر از مردم شهر جان سپردند، بسیاری زحمی شدند و مسموم گردیدند.
حکومت بعث جنایات بسیاری علیه مردم عراق انجام داد، بویژه در کردستان و در طی عملیات بدنام به نام انفال بیش از ١٨٠هزار نفر از مردم كرد را به جوخەهای اعدام سپرد و در گورهای دسته جمعی در بیابانهای مرکز عراق دفن نمود، شهرها و چند هزار روستا را ویران و مردم را با درندگی بسیار در اردوگاههای اجباری که بیشتر به پادگانی نظامی شبیه بود سکنی داد.
صدام حسین و حکومت بعث عراق در شرایطی جنایات بشری علیه مردم کردستان را انجام می داد که دو ابر قدرت انزمان، اتحاد جماهیر شوروی سابق و ایالات متحده امریکا روابط سیاسی، تجاری و همكاری گسترده ای با حکومت بعث داشتند. در جریان جنگ علیه مردم کردستان و جنگ ایران و عراق حکومت صدام حسین را در ازای دلارهای نفتی عراق با تمامی سلاحهای موجود در جهان مسلح کردند. کشورها و شرکت های غربی در مسلح کردن صدام حسین و حکومت بعث عراق به سلاحهای شمیایی و کشتار جمعی شرکت داشتند و بدون همکاری آنها و سکوت بعدی آنها در مقابل استفاده از سلاح شمیایی جنایات حلبچه امکان پذیر نبود. امروز مردم حلبچه و کردستان شهر را دوبارە ٱباد کرده اند و صدام حسین و حکومت بعث در گور پوسیدەاند.
این روزها هم چنین سالگرد جانباختن پیشمرگان گردان شوان یکی از گردان های رزمنده کومەله است. این واحد از پیشمرگان کومەله هنگام وقوع حمله به منطقه حلبچه در روستای مرزی بیاره در حال استراحت بودند و با شروع حمله به منظور خروج از منطقه جنگی روستا را ترک و مسیری را به سوی پشت جبهه انتخاب کردند. اما در این مسیر با دو مشکل اساسی روبرو شدند، نخست گازهای سمی پراکنده شده در فضای منطقه بر آنان نیز اثر کرده و توان تحرک آنان را به شدت پائین آورده بود و دوم پُلی که می‌توانست راه عقب‌نشینی آنان به سوی پشت جبهه باشد، به کنترل نیروهای رژیم ایران درآمده و تخریب شده بود. پیشمرگان گردان شوان راهی جز عقب‌نشینی به سوی دریاچه سیروان برایشان باقی نمانده بود، جایی که نیروهای کمکی کومەله در آن سوی دریاچه انتظار آنها را می‌کشیدند. تلاش نیروهای کمکی برای فرستادن قایق‌های نجات به نتیجه نرسید و چند تن نیز در این راه جانباختند. در چنین وضعیتی بود که گردان شوان در نیزارهای کنار دریاچه با نیروهای رژیم درگیر شد و پیشمرگان خسته و زخمی در یک نبرد سخت و نابرابر تا آخرین گلولەهای خود جنگیدند، تعداد جانباختگان این رویداد ۶۹ تن بودند که ۱۱ تن از آنان پس از آنکه به اسارات در آمدند، مدتی بعد در جریان کشتار و قتل عام سراسری زندانیان سیاسی در تابستان سال ۱۳۶۷، پس از تحمل شکنجەهای فراوان در زندان رژیم اسلامی اعدام شدند. نام گردان شوان در جنبش انقلابی مردم کردستان و فعالیت کومەله تا به امروز همواره یادآور جسارت و رزمندگی بوده است. راه و روش و رفتار صمیمانه و انقلابی و از خودگذشتگی و قاطعیت مبارزاتی این گردان رزمنده کومەله، در تاریخ جنبش انقلابی کردستان و مبارزات کارگران انقلابی و کمونیست علیه حاکمیت رژیم اسلامی سرمایه در ایران جای گرفته است.
در ۳۶مین سالگرد جانباختن این رفقا، یاد و خاطره تک تک شان را با تجدید پیمان وفاداری با آرمانهایشان و با یاد تمامی جانباختگان راه سوسیالیزم گرامی میداریم. در این روز یکبار دیگر درود می فرستیم به خانواده و بستگان این رفقا که طی این سالها با تحمل رنج از دست دادن فرزندان خود، مایه دلگرمی و امیدواری هرچه بیشتر ما در مبارزه و ادامه راه عزیزانشان شده اند. به امید روزی که جنگ و ناامنی، شکنجه و زندان، فقر و نابرابری، که نظام سرمایه داری مسبب و عامل بقای آنها است، جای خود را به صلح و آزادی و رفاه و برابری انسانها بدهد.