برگرفته از خبرنامه کومه له.
تاریخ طبقهٔ کارگر ایران نمایانگر مبارزات خونین و قهرمانانهٔ این طبقه در راه دستیابی به خواستهای، برحق و عادلانه اش می باشد.
بجاست در شرایط کنونی که جمهوری اسلامی بصورت عامل سرکوب کارگران و زحمتکشان و عامل کشتار و قتل دسته جمعی انقلابیون و کمونیستها در آمده است، با اتحاد و همبستگی خود فعالانه در مبارزه علیه این رژیم جنایتکار شرکت نموده و فرصت طلبان و خائنین به طبقهٔ کارگر را رسواتر سازند.
پس از سقوط رژیم دیکتاتور رضا خان به علت وجود دموکراسی نسبی در جامعه و افزایش آگاهی سیاسی در بین کارگران و زحمتکشان ایران، کارگران بیشتر به حق خود منجمله استثمار وحشیانهٔ سرمایه داران داخلی و خارجی پی می بردند، در این میان کارگران نفت جنوب با همبستگی و ایجاد تشکیلات، مبارزات خود را علیه دولت قوام السلطنه و سرمایه داران انگلیسی آغاز کردند.
در اردیبهشت ماه سال ۱۳۲۵بیش از ۱۰۰۰۰نفر از کارگران صنعت نفت برای پرداخت حقوق روزهای جمعه دست به اعتصاب زدند. پس از ۱۵ روز اعتصاب در ۲۹ اردیبهشت دولت مجبور به قبول خواستهٔ آنان شد.
اما کارفرمایان انگلیسی در عمل از اجرای آن خودداری می کردند. در اعتراض به این عمل کارفرمایان، کلیهٔ کارگران و کارکنان صنعت نفت از صبح یازدهم تیر ماه در مناطق نفت خیز خوزستان از جمله آغاجاری، مسجدسلیمان، اهواز، آبادان، گچساران، بندر معشور و …. دست به اعتصاب زدند.
شرکت نفت بار دیگر برای اجرای خواستهای کارگران یازده روز مهلت خواست، اما پس از انقضای این مهلت همچنان از اجرای خواستهای فوق خودداری نمود. سرانجام کارگران در ۲۳ تیرماه ۱۳۲۵ خشونت و نفرت خود را از سرمایه داران و عمال امپریالیسم انگلیس و رژیم مزدور وقت با اعتصاب عظیم و صدهزار نفری که تا آن زمان سابقه نداشت و سراسر تاسیسات نفت جنوب را در بر میگرفت ابراز داشتند، که بعضی از خواستهای کارگران چنین بود:
۱ – قطع نفوذ شرکت نفت انگلیس در امور سیاسی و داخلی ایران ۲ – برکناری مصباح فاطمی استاندار خوزستان ۳ – خلع سلاح عشایر جنوب (که تحت نفوذ رژیم و عوامل مرتجع بودند) ۴ – اجرای کامل قانون کار (از جمله پرداخت حقوق جمعه ها به کارگران) و …….. .
اما اعتصاب آرام کارگران در همان روز نخست مورد تهاجم نیروهای سرکوبگر رژیم و عوامل ارتجاعی قرار گرفت.
کارگران دست به مقاومت زدند و تا ساعت ۱۲شب ۴۷ نفر از کارگران رزمنده شهید و ۱۷۰ نفر زخمی شدند. در این یورش حتی باشگاه ها و اتحادیه کارگری غارت و چپاول شد.
در اعتراض به این کشتار وحشیانه و به نشانهٔ پشتیبانی از خواستهای بر حق نفتگران، کارگران و زحمتکشان دیگر شهرهای ایران با برپایی میتینگ و تظاهرات خشم خود را نسبت به اعمال جنایتکار مدافع سرمایه داران نشان دادند.
رژیم ضد انقلابی وقت پس از کشتار و حشیانهٔ کارگران صنعت نفت هیاتی چهار نفری مرکب از مظفر فیروز معاون نخست وزیر، آرامش و ۲ تن از رهبران حزب توده را در آن هنگام به خوزستان اعزام داشت.
در آن زمان بعلت آنکه دولت قوام قول اجازه ورود چند تن از رهبران حزب توده را به کابینه ارتجاعی خود داده بود، این مزدوران در میان کارگران شروع به عوامفریبی کردند و با قول برآورده ساختن خواستهای آنان و مجازات عوامل کشتار، اعتصاب کارگران را به شکست کشاند.
به این ترتیب حزب توده سند دیگری از خیانت و سرسپردگی خود را به حکام رژیم سرمایه داری بر جای گذاشته است.