خامنه ای روز شنبه ۲۰ اردیبهشت به مناسبت هفته من درآوردی کارگر مشتی دروغهای بی شرمانه ای را تحویل چند هزار کارگر انتخاب شده داد. او از ضرورت وجود امنیت شغلی برای کارگران، ایمن کردن محیط کار آنان، تامین مسکن و سایر امکانات رفاهی برای آنان صحبت کرد. این سخنان ریاکارانه در حالیست که جمهوری اسلامی به عنوان یک حکومت سرمایه دارانه مذهبی اکثریت تام کارگران ایران را به فقری تباه کننده و محروم از ابتدائی ترین حقوق خود دچار کرده است. خامنه ای به عنوان ولی فقیه بر حدود ۱۳۰ میلیارد دلار از سرمایه های در گردش ایران تسلط و نظارت دارد. او، بنا به منافع خود و کل بورژوازی ایران، به کمک قوه قضائی، کابینه، وزارت اطلاعات، پلیس و سپاه و بقیه ارگان های سرکوب کوشیده تا بیشتری بی حقوقی مدنی، معیشتی و سیاسی را به کارگران تحمیل نماید.
نگاهی به پرونده ۴۶ ساله رژیم اسلامی نشان می دهد دروغ گفتن در موعظه و تهاجم سیاسی، مدنی و معیشتی به کارگران از همان ابتدا وجود داشته است. خمینی روز ۸ آذر ۱۳۵۷، مدعی شد: «کارگران در جمهوری اسلامی حق خواهند یافت دور هم جمع شوند و از حقوق صنفی خود دفاع کنند. «اولین حمله سراسری حکومت جدید در ۱۷ اسفند همانسال علیه زنان و دومین حمله مسلحانه به کارگران بیکار و حق طلب اصفهان در فروردین ۱۳۵۸ انجام گرفت. تداوم حمله نیروهای نظامی، شبه‌نظامی و انتظامی به تجمعات کارگران، طی ۴۶ سال گذشته و برهم زدن تجمعات عموما آرام، سالم و غیرمسلحانه، نشان می‌دهد که جمهوری اسلامی سرِ سازگاری با حقوق صنفی، مدنی و سیاسی مردم و از جمله کارگران، ندارد. رژیم با اتکا به زندان و شکنجه است که توانسته با تحمیل تنگدستی شدید و شرایط صاقت فرسا کاری کند اعضای خانواده کارگری شامل فرزندان دختر و پسر دست به انواع مشاغل بزنند تا حداقل معیشت خانواده را تامین نمایند. کارفرما ها و رژیم اسلامی به این ترتیب تلاش کرده اند تمام اوقات فراغت کارگران زن و مرد را پر نمایند و امکان تفکر و خود سازماندهی را به آنها ندهند. خامنه ای از امنیت شغلی برای کارگران صحبت میکند. اما رژیم و کارفرمایان به اتکا به سیاست اقتصادی نئولیبرالی بیش از ۹۰ در صد کارگران را ناچار کرده اند بدون قرارداد و یا با قراردادهای موقت و پیمانی کار کنند. پیمانکاران که از زمان رفسنجانی مورد توجه و پشتیبانی رژیم قرار گرفتند چون اختاپوس بر محیط کار و سرنوشت کارگران چنگ انداخته و کار موقتی و قراردا سفید امضاء را به آنان تحمیل کرده اند. در مورد دستمزد نیز باید گفت که طی ۴۶ سال گذشته قیمت ها و سبد معیشت حدود ۶۰۰ برابر گران شده، ولی دستمزد کارگران حدودا کمی بیشتر از ۲۰۰ برابر افزایش یافته است. در مورد ضعف شدید ایمنی در محیط های کار چنان است که کارفرماها و اداره کار آن محیط ها را به صورت قصابخانه درآورده اند. نمونه فاجعه بار آنرا در سانحه اسکله رجائی بندر عباس شاهد بودیم.
وجود کودکان چند میلیونی کار، که تعدادی از آنها شناسنامه هم ندارند محصول همین شرایطی است که رژیم و کارفرمایان بر خانواده کارگری تحمیل کرده اند. سخنان خامنه ای در روز ۲۰ اردیبهشت رو به کارگران در برابر شرایط وحشتناک آنان خیلی زود ماهیت ریاکارانه و دروغین خود را نشان داده و موجب تعمیق نفرت از شخص خامنه ای، این رژیم و بورژوازی ایران شده است.
نفرت کارگران از رژیم اسلامی سرمایه از همان آغاز عمر ننگین رژیم و علیرغم همدردی های دروغین خمینی با کارگران سبب شده که کارگران به مبارزات مستمر و پر نشیب و فرازی علیه جمهوری اسلامی و کارفرمایان دست بزنند. از مبارزه آنان علیه قانون کار اسلامی و تبدیل آن به قانون کاری غیر اسلامی تا کنون که سالانه تعداد اعتصابات و اعتراضات کارگری به بالای هزار می رسد شاهد این مدعاست. در میان مبارزات و اعتراضات مذکور لازم است به اعتصابات و گردهمائی های کارگران نفت، معلمین ناراضی و بازنشستگان بویژه کارگری اشاره کرد. مبارزات مستمر و چند ساله این اقشار کارگری گویای خدعه آمیز بودن سخنان خامنه ای هستند. آنها در مبارزات طولانی مدت خود مقدمتا خواهان ارتقای معیشت به بالای خط فقر، حذف پیمانکاران، لغو کار کودک حفظ کرامتشان از طریق قبول آزادی تشکل، بیان، آزادی زندانیان سیاسی و از جمله فعالان کارگری زندانی، لغو اعدام و ازادی تمام زندانیانی شده اند که به خاطر عقیده و باورهای سیاسی زندانی شده اند.
مبارزات و مطالبات کارگران برای بهبود شرایط معیشتی و دفاع از کرامت انسانی و حقوق دموکراتیک فقط نمایانگر رویه ای مجاز در دیکتاتوری هار جمهوری اسلامی می باشد. اما در زیر این رویه مطالباتی نهفته که تنها با سرنگونی جمهوری اسلامی و استقرار نظامی معطوف به تامین حقوق کامل انسانی همه مردم دست یافتنی است.