نه جنگ، نه امید به قدرت‌های جهانی. راه نجات، در پیوند اعتراض، آگاهی و عمل مردمی
اول: بامداد جمعه ۲۳ خرداد ۱۴۰۴، اسرائیل ایران را مورد حمله قرار داد. در این حمله، تأسیسات هسته ای، پایگاه های سپاه پاسداران، پدافند هوایی، پایگاه های نیروی هوایی و مراکز تولید تسلیحات جمهوری اسلامی هدف قرار گرفتند و خسارات قابل توجهی به آنها وارد شد. این حملات همچنان ادامه دارد. همزمان، تعدادی از سران جنایتکار سپاه پاسداران نیز کشته شدند. کمتر از ۱۲ ساعت پس از حملات اسرائیل، جمهوری اسلامی با شلیک حدود ۱۵۰ موشک دوربرد، اسرائیل را مورد حمله قرار داد. گزارش‌های اولیه حاکی از اصابت برخی از این موشک‌ها به مناطق مسکونی تل‌آویو و وقوع تلفات است.
دوم: عملیات جنگی که با حمله اسرائیل به ایران آغاز شد، رویاروئی نظامی دو دولت فاشیستی مذهبی ایران و اسرائیل است. این رویاروئی از هر دو سو ضد مردمی است. جمهوری اسلامی رژیمی فاسد، ضد کارگر، ضد زن و پایمال‌کننده ابتدایی‌ترین آزادی‌ها و حقوق انسانی است، که طی ۴۶ سال با تکیه بر سرکوب، زندان، شکنجه و اعدام حکومت کرده است. این رژیم با قمار هسته‌ای بی‌ثمر و شعار «نابودی اسرائیل»، به دولت اسرائیل فرصت داد تا چنین بی‌مهار به ایران حمله کند. در سوی دیگر، رژیم جنایتکار اسرائیل قرار دارد که با زور و کشتار، میلیون‌ها فلسطینی را آواره و نوار غزه و کرانه باختری را به جهنمی برای ساکنانش تبدیل کرده است. این رژیم که بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیرش، از سوی دادگاه بین‌المللی کیفری لاهه به اتهام جنایت علیه بشریت تحت تعقیب است، جنایتکار، جنگ‌طلب و آدمکش است.
سوم: ادامه این جنگ خانمان‌سوز، علاوه بر قربانی‌شدن مردم بی‌دفاع و نابودی زیرساخت‌های اقتصادی ایران، راه را برای تغییر قدرت از بالای سر مردم و شکل‌گیری آلترناتیو مطلوب دولت آمریکا باز می‌کند. فضای جنگی به جمهوری اسلامی فرصت می‌دهد تا با سبعیت بیشتری به سرکوب مبارزات زنان، کارگران، ملت‌های تحت ستم، آزادی‌خواهان و حق‌طلبان بپردازد. ادامه این جنگ از سوی دولت جنایتکار اسرائیل، نه آزادی‌خواهانه است، نه – برخلاف تبلیغات برخی جریان‌های شبه فاشیستی اپوزیسیون – به نفع رهایی مردم ایران است، و نه در راستای حقوق بشر و دموکراسی. ماهیت این رویاروئیها، نزاع دو بلوک متخاصم برای کسب هژمونی منطقه‌ای است که هر دو طرف برای تامین آن حاضر به ارتکاب نسل‌کشی و جنایت علیه بشریت هستند. تداوم جنگ، خسارات بیشتری بر کارگران، زحمتکشان، زنان، سالمندان، حاشیه‌نشینان، کودکان، کشاورزان و اکثریتی که از گرسنگی، فقر، بی‌آبی و بی‌برقی رنج می‌برند وارد خواهد کرد، زیرساخت‌ها را نابود خواهد نمود و فاجعه زیست‌محیطی کنونی را تشدید خواهد کرد.
چهارم: اما این بازی بدون بازیگر سوم نیست. نقش ایالات متحده در این معادله، همان نقش همیشگی‌اش در خاورمیانه است: حفظ توازن ناپایدار میان نیروهای ارتجاعی برای جلوگیری از قدرت‌یابی نیروهای مردمی. آمریکا با حمایت از اسرائیل و دادن چراغ سبز سیاسی به حمله به ایران، درست همان‌گونه که در برابر پروژه‌های سرکوب داخلی جمهوری اسلامی نیز، بسته به منافعش، سکوت یا تعامل کرده است. در واقع، دولت آمریکا و جمهوری اسلامی، علیرغم کشمکش‌های نمایشی، در یک امر مشترک‌اند: حفظ ساختارهای اقتصادی موجود، کنترل سیاسی از بالا و سرکوب هر آلترناتیو مردمی.
پنجم: تداوم جنگ رژیم اشغالگر و جنایتکار اسرائیل با حکومت ضد انسانی اسلامی، جنبش‌های اجتماعی را به حاشیه رانده و برای مردم ایران بسیار پرهزینه خواهد بود. راه سومی که ما از آن دفاع می‌کنیم، بسیار کم‌هزینه‌تر از جنگ است و نتایج آن را نیز خود مردم رقم خواهند زد: راه سوم، مبارزه و سازماندهی برای سرنگونی انقلابی رژیم جمهوری اسلامی است. در موقعیت کنونی که حاکمیت اسلامی تضعیف شده و ساز جنگی خود را برای نابودی بیشتر کوک می‌کند، سرنگونی این رژیم ارتجاعی و ضد مردم، از عواقب ویرانگر جنگ ارتجاعی میان اسرائیل و جمهوری اسلامی – یعنی جنگ، ویرانی، گرسنگی، آوارگی و قحطی – جلوگیری خواهد کرد. ما ضمن مخالفت صریح با این جنگ ضد مردمی از هر دو سو، بر این باوریم که در شرایط حساس کنونی، سازماندهی گسترده‌تر جنبش‌های پیشرو و مترقی مردمی، همگرایی بیشتر نهادهای مستقل مردمی، حفاظت قوی‌تر از دستاوردهای جنبش انقلابی مردم، مخالفت با تجاوز خارجی و سرکوب داخلی، و تلاش برای ایجاد ستاد سیاسی جنبش مردمی، از وظایف تعطیل‌ناپذیر همه فعالان صنفی، مدنی، اجتماعی و سیاسی است.
ششم: هیچ قدرت خارجی، هیچ جناح داخلی و هیچ سازش سیاسی در بالا، توان نجات مردم را ندارد. تنها نیرویی که می‌تواند ما را از چرخه استبداد، تحریم، حمله و بحران خارج کند، خود مردم مبارز ایران هستند. باید مردم را از جایگاه تماشاچی به موقعیت بازیگران فعال بازگرداند. نه در آینده‌ای نامعلوم، بلکه همین امروز و در دل همین تحولات. آنچه تعیین‌کننده است، میزان آمادگی و قدرت مبارزات جمعی ماست. نه جنگ، نه امید به قدرت‌های جهانی. راه نجات، تنها در پیوند اعتراض، آگاهی و عمل مردمی نهفته است.
سرنگون باد رژیم جمهوری اسلامی
زنده باد انقلاب مردم ایران
زنده باد آزادی! زنده باد سوسیالیسم
کمیته مرکزی حزب کمونیست ایران
۲۴ خرداد ۱۴۰۴
۱۴ ژوئن ۲۰۲۵