دیروز صبح رژیم جنایتکار جمهوری اسلامی،به امید ترساندن بیشتر شهروندان معترض،خنثی کردن تاثیرات کمپین ضد اعدام و بویژه در مقابله با امواجی از مخالفت با اعدام “محسن مظلوم، محمد فرامرزی، وفا آذربار و پژمان فاتحی” و همدردی وسیع با خانواده های آنها صبح روز دوشنبه نهم بهمن 1402 آن 4 فعال سیاسی را اعدام کرد.
واقعیت این است که احساس ترس از سرنگونی و فروپاشی،سراپای حکومت اسلامی را فراگرفته است.این ترس را بحران های اقتصادی، اجتماعی، بحران مشروعیت، شکست های پی در پی در دیپلماسی بین المللی و بر فراز همه مبارزات کارگران، بازنشستگان، زنان، دادخواهان و شجاعت و پیگیری مبارزان علیه اعدام و برای لغو آن در دل سران مستاصل رژیم نهاده اند.این ترس در میان بدنه و عوامل سرکوب نیز رخنه کرده و این روزها تشدید شده است.بنابراین رژیم برای راضی نگهداشتن هواداران و پایه حمایتی خود،برای تثبیت خود در برابر اپوزیسیون درونی که به آنها پشت کرده تمام ابزارهای جنایتبارش را به کار انداخته تا شاید آزادیخواهان و سرنگونی طلبان مبارز و در حال پیشروی را به عقب رانده و به سکوت وادارد.یکی از موثرترین ابزارِ در خدمت این رژیم فاشیستی اعدام می باشد.صدور احکام اعدام بر پایه اعتراف گیری های جنایتکارانه از دستگیرشدگان در دادگاه های فرمایشی بدون حضور وکیل و توسط جلادانی که لباس قضات بر تن کرده اند از ابتدای سرکار آمدن این رژیم مستبد و استثمارگر به کار گرفته شده و هنوز هم آنرا همچون دهه شصت به کار میگیرد.
اما سیاست تداوم بقا با اتکا به چوبه دار،برعکس دهه شصت توده های خشمگین را نترسانده هیچ،بلکه آنان را جلب مبارزه مستقیم علیه رژیم و برای سرنگونی آن کرده است.حضور وسیع مردم در میدان مبارزه علیه اعدام و مبارزه برای توقف و لغو آن حتی در داخل سلاخ خانه های رژیم و مقابل چشمان از حدقه درآمده زندانبانان و جلادان انعکاسی نیرومند یافته است.امروزه ۶۱ زندانی سیاسی بند زنان زندان اوین شجاعانه پرچم مبارزه برای توقف و لغو اعدام را برافراشته و ۳۷ زن زندانی سیاسی از بند رسته به آنها پیوسته اند.این فریاد رسای اعتراض در میان کارگران، بازنشستگان، فعالان صنفی معلمان، هنرمندان، خانواده های زندانیان سیاسی، دادخواهان و تبعیدیان ایرانی در سراسر جهان با گوش های باز شنیده شده و مورد حمایت و پشتیبانی قرار گرفته است.
جنبش مبارزه علیه اعدام تنها مبارزه ای برای جلوگیری از اعدام زندانیان سیاسی نیست.این اعتراض رسا،مبارزه ای است برای ممنوعیت هر نوع شکنجه تحت هر عنوان و لغو مجازات اعدام در ایران امروز و فردا.اعدام،مجازاتی است غیرانسانی چه برای زندانیان سیاسی و چه برای زندانیان آسیب های اجتماعی.از این رو مبارزات کنونی علیه اعدام های جنایتکارانه حاکمان جمهوری اسلامی را باید به مبارزه ای همیشگی برای لغو مجازات اعدام تبدیل کرد.در فردای انقلاب ایران هیچکس و مطلقا هیچکس و حتی جنایتکاران جمهوری اسلامی نباید به مجازات اعدام محکوم شوند.این سند برتری اخلاقی مردم ایران در انقلاب آتی شان است.به این دوران انتقام و خونریزی باید پایان داد.مجازات جانیان و جنایتکاران در دادگاه های مستقل باید با استفاده از احکامی به غیر از مجازات اعدام صورت گیرد.
توده گیر کردن مبارزه برای “ممنوعیت هر نوع شکنجه تحت هر عنوان” و “لغو مجازات اعدام” یکی از وظایفی است که امروز باید با قدرت و جدیت تمام سازمان داده شود.پرچم پرافتخاری را که ۶۱ زندانی سیاسی زن زندان اوین برافراشته اند،باید به پرچم مبارزاتی تمامی بخش های جامعه تبدیل کرد.از این رو تلاش برای همگانی کردن مبارزه برای لغو مجازات اعدام تلاشی است برای متحد کردن دادخواهان دهه های خونبار گذشته چه در سلطنت پهلوی و چه در سلطنت ولائی با خانواده های زندانیان سیاسی و زندانیان آسیب های اجتماعی.این مبارزه همچنین تلاشی است برای همراه کردن جنبش های دانشجویی، کارگری و بازنشستگان با این خانواده های عزیز از دست داده و یا زجر کشیده.باید شعارهای “زندانی سیاسی آزاد باید گردد” و “مجازات اعدام ملغا باید گردد” را به شعارهای درخواستی و روز همه جنبش های اجتماعی ایران تبدیل کرد. تلاش کنیم این شعارها جزو شعارهای محوری اتحاد و همگرائی همه جنبش های اجتماعی برای پیشروی تبدیل گردند و راه آینده را روشن تر و شفاف تر نمایند.
در همین راستا جمعی از سازمان ها و فعالین حقوق بشر از تمامی اقشار جامعه کردستان خواستند عیله اعدام ها و پایان دادن به آن و جلب توجه بیشتر در داخل و خارج به وضعیت وخیم حقوق بشر در کردستان امروز سه شنبه دست به یک اعتصاب عمومی بزنند.حزب کمونیست ایران و سازمان کارگران انقلابی (راه کارگر) در یک اعلامیه مشترک و نیز کۆمەڵه، سازمان کردستان حزب،طی یک فراخوان از اعتصاب عمومی در کردستان پشتیبانی کردند.کۆمەڵه در بخشی از فراخوان خود،که به زبان کردی منتشر شده،نوشت:
“جمهوری اسلامی مثل همیشه با طناب دار،به جنگ شهروندان ایران و بویژه کردستان آمده تا امید به رهائی را از بین ببرد؛آمده است تا با گرفتن جان جوانان تشنه آزادی خود را از سراشیب سقوط نجان دهد.اما آگاهان میدانند که پناه بردن به سرکوب و اعدام نه نشانه قدرت رژیم،بلکه نمایانگر زبونی آنست.”
کۆمەڵه در ادامه فراخوان تاکید کرده است:
“میتوان ماشین اعدام و جنایت رژیم را از کار انداخت.گسترش دادن مبارزات توده ای اخیر در داخل و خارج امکان پذیر می باشد.”
کۆمەڵه فراخوان مذکور را چنین به پایان رسانده است:
“هر گام پیشروی در این عرصه می تواند در جریان یافتن و تقویت انقلاب “زن، زندگی، ازادی” تاثیر مهمی داشته باشد.اعدام، این جنایت آشکار حکومتی باید متوقف شود.تمام احکام اعدام باید بدون قید و شرط ملغا شوند.تمام زندانیان سیاسی و عقیدتی باید فورا آزاد شده و دستگیری ها متوقف شوند.اعتصاب عمومی سه شنبه گامی مهم در این راستا خواهد بود.”