بار دیگر رژیم ارتجاعی و سرکوبگر ترکیه به بهانه حمله به مکان های استقرار حزب کارگران کردستان در رشته کوههای قندیل واقع در شمال اقلیم کردستان از زمین و آسمان تجاوز گسترده ای را به این منطقه آغاز کرده است. ارتش ترکیه باعث مرگ و مجروح شدن شماری از مردم منطقه ، نابود کردن محیط زیست و حیات وحش و کشتار دام‌های مردم شده است. در نتیجه این حملات جنگل های منطقه در آتش می سوزند و خسارات مالی زیادی متوجه مردم محلی شده است ، که به ویژه در این فصل معیشت خود را از طبیعت تامین می کنند. در روزهای اخیر ارتش ترکیه همزمان مناطق تحت کنترل نیروهای “پ ی د” در روژاوای کردستان را نیز آماج حملات هوائی قرار داده است و نیروهای مزدور خود را برای تصرف بخشهای دیگری از منطقه آماده می کند.
حکومت اشغالگر ترکیه از شرایط بین المللی بحرانی و جنگ در اوکراین استفاده کرده و با توجه به اینکه همه نگاهها بر روی جنگ در اوکراین متمرکز است ، با توافق و یا سکوت امریکا ، عملیات نظامی جدید خود را در اقلیم کردستان آغاز کرده است.
بر کسی پوشیده نیست که این حمله مانند تجاوزات گذشته دولت ترکیه به این منطقه، اهدافی سیاسی فراتر از وجود نیروهای “پ ک ک” را تعقیب می کند. هر اندازه اوضاع در عراق بی ثبات تر باشد، هر اندازه دولت مرکزی عراق ضعیف تر باشد، دولت اردوغان بیشتر وسوسه می شود تا جای پای خود را در بخش های شمالی عراق تا تسلط بر چاههای نفت این منطقه و تا تضمین صدور نفت و گاز آن از طریق ترکیە را محکم تر کند.
در این میان دولتهای حاکم در ترکیه و ایران در عین اینکه هرکدام منافع خاص خود را در کشور عراق تعقیب می کنند، در عین حال دو هدف مشترک نیز دارند:
اول نشان دادن چنگ و دندان خون آلود خود به مردم کردستان با هدف نابود کردن هر نوع امیدی به رهائی از ستم ملی در نزد مردم در همه بخشهای آن.
دوم ، دخالت در سرنوشت سیاسی آینده عراق از طریق پیدا کردن جای پائی در این منطقه. اگر جمهوری اسلامی با اتکاء نیروهای حشد الشعبی این هدف را تامین می کند، دولت ترکیه با اشغال مستقیم در جسجوی تامین همان هدف است.
اما علیرغم این اعمال تجاوزکارانه، ارزیابی عینی از موقعیت کنونی نشان میدهد که هر چهار دولت سرکوبگر مردم کردستان، در ایران و عراق و ترکیه و سوریه، در مقایسه با سه دهه اخیر در ضعیف ترین موقعیت خود قرار دارند:
اردوغان و حزب حاکم در ترکیه با ناکامی های پی در پی روبرو شده اند. شرایط داخلی ترکیه، بحران اقتصادی و سقوط ارزش لیره ترکیه، گسترش فقر و بیکاری، مخالفت روز افزون با استبداد فردی و ناکامیهای منطقەای اردوغان، رژیم ترکیه را در موقعیت شکننده ای قرار داده است.
جمهوری اسلامی در دام بحرانهای کشنده گرفتار شده است و هیچ نقشه ای هم برای برون رفت از آنها در اختیار ندارد. کابوس برپائی انقلابی دیگر که زمینه های عینی آن فراهم است، خواب از چشم سران این رژیم ربوده است.
دارودسته های حاکم در عراق غرق در فساد و دسته بندی های قومی و مذهبی، با مردمی به شدت ناراضی و بیزار، هیچ افق روشنی برای برون رفت از این وضعیت ندارند و امروز به فردا به حیات خود ادامه می دهند.
دولت بشار اسد هنوز حتی بر یک سوم خاک این کشور هم کنترل ندارد و سرنوشت او در گرو معامله و توافق فردای ابرقدرتها است. در عین حال در کردستان سوریه دستآوردهای اجتماعی ارزشمندی کسب شده اند که به آسانی قابل باز پس گیری نیستند و به نوبه خود رژیم حاکم در دمشق را تحت فشار قرار می دهند.
همه اینها نشان از وجود فاکتورهای عینی امید بخشی دارند که به نفع مردم حق طلب و مبارز در همه بخشهای مختلف کردستان عمل می کنند. اما با وجود این، خطر دولتهای در سراشیبی سقوط را هم نباید دست کم گرفت. خطر مداخله دولت های ایران و ترکیه در مسائل مربوط به سرنوشت مردم بخشهای مختلف کردستان، خطر همگرایی و بند و بست دولت آمریکا با این رژیم های ارتجاعی در راستای منافع خود، همه اینها از جمله خطراتی هستند که مردم بخشهای مختلف کردستان باید هشیارانه ، با آگاهی و با همبستگی با آنها روبرو شوند.
دفاع از مردم کردستان در مقابل تجاوزات نظامی ترکیه ، مخالفت با اشغال نظامی روژاوا و اقلیم کردستان ، ناامن کردن محیط کار و زندگی مردم ، به آتش کشیدن محیط زیست، یک وظیفه انسانی است . دفاع از مبارزه مردم کردستان ، دفاع است از آزادی ، از کرامت انسانی و مخالفت با سرکوب و تجاوز و اشغال نظامی است. درحالیکه دولت ترکیه ، همراهی و یا سکوت امریکا و اتحادیه اروپا را تامین کرده است، مردم کردستان و نیروهای چپ و مترقی در سطح منطقه و جهان تنها نیروی موجود برای درهم شکستن تجاوزات نظامی ارتش اشغالگر ترکیه هستند.
کمیته مرکزی کومه له حملات وحشیانه ارتش ترکیه به اقلیم کردستان را به شدت محکوم می کند و همصدا با همه مردم آزادیخواه منطقه، خواهان پایان یافتن دست درازی های دولت اردوغان و حزبش علیه مردم کردستان است.
کمیته مرکزی کومه له
سازمان کردستان حزب کمونیست ایران
٣٠ فروردین ١٤٠١