امسال کارگران ایران در شرایطی به استقبال اول ماه مه روز همبستگی طبقاتی و انترناسیونالیستی خود می روند، که مدتی است جار و جنجال تبلیغاتی رژیم اسلامی برای برگزاری مضحکه های انتخابات ریاست جمهوری و شوراهای اسلامی شهر و روستا آغاز شده است. در آستانه اول ماه مه و در هنگامه این نمایش انتخاباتی صفوف رژیم از همیشه آشفته تر به نظر می رسد. بعد از پایان جنگ ایران و عراق و قتل عام زندانیان سیاسی و اجرای برنامه های ریاضت اقتصادی رفسنجانی، نه خاتمی اصلاح طلب که با شعار اشتغال زایی و توسعه سیاسی و دیالوگ تمدن ها روی کار آمد، نه احمدی نژاد اصول گرا که با وعده مبارزه با فساد و کوتاه کردن دست آقازاده ها از منابع قدرت و آوردن پول نفت بر سر سفره مردم بینوا به دفتر ریاست جمهوری راه یافت و نه روحانی اعتدال گرا که قرار بود از طریق “سازش قهرمانانه” با غرب چرخ زندگی مردم را به حرکت در آورد، هیچکدام نتوانسته اند جزئی ترین بهبودی در شرایط کار و زندگی مردم ایجاد کنند. در دوره روحانی معضل فقر و بیکاری ابعاد فاجعه باری پیدا کرده است، شمار اعدام ها در مقایسه با دوره احمدی نژاد سی در صد افزایش پیدا کرده و بگیر و ببند فعالان جنبش های اجتماعی تشدید شده است، حدود ده میلیون خانوار ایرانی درگیر معضل اعتیاد هستند، ابعاد مرگ و میر در اثر حوادث محیط کار و ناامن بودن جاده ها رکورد های جهانی را پشت سر گذاشته است، آلودگی هوا در تهران و اهواز و برخی دیگر از کلان شهرهای ایران به مرز بحرانی رسیده است و “سازمان شفافیت بین الملل” در تازه ترین ارزیابی های خود رژیم جمهوری اسلامی را در ردیف فاسد ترین رژیمهای جهان قرار داده است. روحانی با این کارنامه قرار است رقیب اصلی ابراهیم رئیسی از عاملان اعدام های دهه شصت و از کارگزاران دستگاه قضائی ضد مردمی در دوره های مختلف سرپرست یکی از بنیادهای غارتگر و استثمارگر جمهوری اسلامی، در نمایش انتخاباتی پیشارو باشد. در واقع هیچکدام از جناح های حکومتی با کارنامه جنایتبارشان برنامه ای برای عبور از اوضاع فاجعه بار کنونی ندارند. کادر رهبری سپاه پاسداران و خامنه ای با آگاهی به این واقعیت که مردم ایران همه جناح های حکومتی را آزموده اند، برای مهندسی کردن این نمایش انتخاباتی و کشاندن مردم به پای صندوق ها سراسیمه شده اند.
کارگران ایران نه تنها به این اوضاع فاجعه بار تمکین نکرده اند، بلکه به مبارزات خود ابعاد تازه ای بخشیده اند. اعتراضات گسترده علیه عدم پرداخت حقوق‌های معوقه، اعتراض علیه بیکارسازی های پی در پی، اعتراض علیه پایین بودن سطح دستمزدها و شرایط ناأمن کار فقط عرصه هایی از مبارزه بوده اند که نشان می دهد کارگران برای بهبود شرایط کار و زندگی خود، از پا ننشسته اند. افزایش آمار اعتراضات و اعتصابات کارگری و شمار کارگرانی که در این اعتراضات شرکت کرده اند و طولانی تر شدن مدت زمانی که کارگران در اعتراض و اعتصاب بسر برده اند، نشانه های بارز روند رو به رشد جنبش کارگری است. دولت روحانی برای تشویق سرمایه داران داخلی و خارجی به سرمایه گذاری در عرصه تولید تلاش کرد با جراحی کردن همین قانون کار ضد کارگری کوچکترین مجرا برای هر گونه مانور و تحرک کارگری در چهارچوب قانون را مسدود کند، با حربه قانون دستمزد چهار مرتبه زیر خط فقر را برای یک سال دیگر رسمیت بخشید. اما نه تنها این تلاش ها بلکه ضرب و شتم کارگران معترض، بگیر و ببند فعالان آن و شلاق زدن آنان هم نتوانسته است جلو روند رو به گسترش اعتراضات کارگری را سد نماید. موقعیت عینی جنبش کارگری و درماندگی رژیم اسلامی در پاسخگوئی به مطالبات طبقه کارگر، دور نمای برآمد جنبش کارگری را به روی جامعه ایران گشوده است. فعالان و پیشروان کمونیست جنبش کارگری لازم است با حضور فعال در مبارزات جاری برای دوره اعتلای جنبش کارگری نیز خود را آماده کنند. در غیاب این آمادگی و در غیاب هژمونی انقلابی و سوسیالیستی، این نگرانی وجود دارد که طبقه کارگر نتواند مهر طبقاتی خود را به تحولات سیاسی آتی بکوبد و باز طبقه سرمایه دار بتواند با آرایش سیاسی دیگر پا بر دوش طبقه کارگر و با تحمیل شرایط فلاکتبارتر، به حاکمیت خود ادامه دهد. فعالان سوسیالیست جنبش کارگری لازم است با افق و نقشه راه روشن و با پاسخگویی به نیازهای مبارزه عملی و سیاسی کارگران، این جنبش طبقاتی را در راستای سیاست های سوسیالیستی به جلو سوق دهند.
در شرایط کنونی دخالت فعالانه در مبارزات جاری و جنبش مطالباتی کارگران و تلاش برای به هم مرتبط کردن مبارزات آنان از مهمترین اولویت فعالین و پیشروان جنبش کارگری است. دامن زدن به این اعتراضات تنها راه واقعبینانه برای بستر سازی و کمک به ایجاد تشکل های طبقاتی و توده ای کارگران است. فعالین سوسیالیست جنبش کارگری با حضور فعال و کاردانی خود در جریان پیشبرد این مبارزات است که می توانند توجه شمار هر چه بیشتری از فعالین پیشرو جنبش کارگری را به ضرورت تحزب یابی کمونیستی کارگران جلب نمایند. بحث حول تحزب یابی کارگران لازم است حول مبانی اصولی استراتژی سوسیالیستی که انقلاب اجتماعی و گام نهادن در راه سازماندهی اقتصاد سوسیالیستی را امر طبقه کارگرسازمانیافته می بیند متمرکز شود.
اکنون که در آستانه اول ماه مه برابر با ۱۱ اردیبهشت روز همبستگی جهانی طبقه کارگر قرار گرفته ایم و تلاش برای برپا داشتن اجتماعات کارگری در اول مه، در دستور کار و فعالیت پیشروان جنبش کارگری قرار گرفته است، دوره تدارک برگزاری مراسم و آکسیونهای اول ماه مه در همانحال فرصتی است برای بحث و گفتگو حول همین معضلات و چه باید کردهایی که پیشاروی جنبش کارگری و سوسیالیستی ایران قرار گرفته است.
کارگران ایران در قطعنامه های خود در روز اول ماه مه لازم است ضمن مردود اعلام کردن حداقل دستمزد ۹۳۰ هزار تومان تعیین شده از جانب شورای عالی کار رژیم، بر خواست افزایش دستمزد چهار میلیون تومان در ماه و متناسب با تأمین هزینه یک زندگی انسانی تأکید کنند. کارگران لازم است اعلام کنند که مبنای تعیین دستمزدها نه خط فقر بلکه باید خط رفاه کارگران باشد. کارگران در این روز لازم است بر مطالبه آزادی فوری و بدون قید وشرط فعالین کارگری در بند، تأمین بیمه بیکاری مکفی برای کلیه افراد آماده بکار، برچیدن شرکت های پیمانکاری، تأمین ایمنی محیط کار، ممنوعیت کار حرفه ای برای کودکان و نوجوانان زیر ۱۸ سال، آزادی بیان، آزادی تشکل، تحزب، اعتصاب، آزادی قلم، آزادی کلیه زندانیان سیاسی، لغو مجازات اعدام، جدائی دین از دولت و پایان دادن به تبعیض جنسی علیه زنان و تأمین برابری زن مرد در کلیه عرصه های زندگی اقتصادی، اجتماعی و سیاسی تأکید کنند.
کارگران در روز کارگر لازم است با صدای رسا اعلام کنند که از آنجا که هیچ یک از مطالبات اقتصادی و سیاسی کارگران و مردم ستمدیده ایران که سال ها برای آن مبارزه کرده اند تحت حاکمیت هیچکدام از جناح های حکومتی متحقق نخواهد شد، در نمایش انتخاباتی رژیم شرکت نمی کنند. رفتن به پای صندوق های رأی، عملا به معنای تبدیل شدن به نیروی ذخیره جنگ و دعوای جناح های حکومتی بر سر چگونگی تأمین منافع سرمایه داران و تضمین بقاء رژیم است و هیچ نفعی برای کارگران در بر ندارد. کارگران در ادامه صحنه های پر شوری که در جریان مبارزات حق طلبانه خود بر پا کرده اند، نه با رأی دادن به گزینه بد در مقابل بدتر بلکه فقط با نرفتن به پای صندوق های رأی می توانند موقعیت مناسبتری را برای تداوم مبارزات خود فراهم آورند.
از آنجا که اصلاح طلبان و اعتدال گرایان حکومتی با لانه کردن در نهادهای ضد کارگری مانند خانه کارگر، شوراهای اسلامی و یا انجمن های صنفی می خواهند از برگزاری اجتماعات زرد و فرمایشی در روز کارگر به عنوان فرصتی برای بازار گرمی نمایش انتخاباتی رژیم و به بیراهه بردن کارگران استفاده کنند، این اجتماعات زرد دولتی باید قاطعانه تحریم شوند.
حزب کمونیست ایران با ارج نهادن به مبارزات حق طلبانه و پر شور کارگران و قدردانی از همه فعالیت هایی که برای برگزاری مراسم و تجمع های روز جهانی کارگر در جریان هستند، اول ماه مه این نماد همبستگی شورانگیز طبقاتی و انترناسیونالیستی طبقه کارگر را به همه کارگران تبریک می گوید. حزب کمونیست ایران از همه فعالان جنبش زنان، از معلمان مبارز، از فعالان مدافع حقوق کودکان، از فعالان جنبش مدافع محیط زیست و همه انسان های مبارز می خواهد با شرکت در تجمع های کارگری در روز اول ماه مه از مطالبات بر حق کارگران حمایت کنند.
سرنگون باد رژیم جمهوری اسلامی
زنده باد آزادی، برابری، حکومت کارگری
کمیته مرکزی حزب کمونیست ایران
فروردین ۱۳۹۶
آوریل ۲۰۱۷