در آستانه یکصد و دهمین سالگرد هشت مارس روز جهانی همبستگی مبارزاتی زنان، هستیم. در شرایطی به استقبال این روز تاریخی می رویم که نظام سرمایه داری، جهان غرق ثروت و نعمت را به جهنمی برای اکثریت ساکنان آن تبدیل کرده است. صدها ملیون انسان در فقر مطلق به سر می برند و به نان بخور و نمیر شب محتاج هستند. کارگران، سازندگان همه ارزشهای این جهان از محصول کار خود بیگانه اند. آوار بحرانهای اقتصادی پبش از همه بر سر تهیدستان و محرومان و استثمارشدگان جامعه فرو می ریزد. رشد تکنولوژی به جای کم کردن ساعات کار به بیکاری میلیونی منجر می شود و وجود ارتش ذخیره بیکاران امنیت شغلی را از کارگران شاغل نیز سلب کرده است. امنیت جانی این اولیه ترین حق انسان از وی دریغ می شود و جنگهای ویرانگر یا وحشت از جنگ، خواب راحت را از مردمان این کره خاکی سلب کرده است. نظامی که جز تولید سود به چیز دیگری نمی اندیشد، بیرحمانه به تخریب محیط زیست می پردازد و حتی تنفس یک هوای سالم را از انسانها دریغ می کند. نظام سرمایه داری مسبب و عامل بقای همه این مصائب است.
اما اگر نیک به دور و بر خود بنگریم در می یابیم که زنان همه جا در ردیف اول قربانیان این نظام ضد انسانی قرار دارند. خیل عظیم بیکاران را زنان تشکیل می دهند، قربانیان فقر پیش از همه زنان هستند. آوار همه مصائب اجتماعی، تن فروشی، اعتیاد در خانواده، خشونت در اشکال مختلف، مردسالاری و غیره همگی قبل از همه بر سر زنان فرومی ریزد.
اما در ایران تحت حاکمیت رژیم اسلامی گویا همه این مصیبت ها کافی نیستند، پس دولت هم با قوانین ارتجاعی خود به جان زنان این کشور افتاده است همه این مصائب را دوچندان تشدید کرده است. جمهوری اسلامی تحقیر و بی حقوقی زنان را رسمی و قانونی کرده است. زنان در کلیه قوانین این کشور نصف مردان به حساب می آیند. ازدواج کودکان قانونی است، تن فروشی تحت عنوان صیغه ترویج می شود، حق طلاق از زنان سلب شده است و زنان در هنگام جدائی از حق سرپرستی فرزندان خود محروم می شوند. زنان بدون اجازه مردان حق مسافت ندارند و …
در مقابل این همه ستمگری و بی حقوقی ها چه راهی جز مقاومت و مبارزه بی امان وجود دارد. یعنی همان راهی که زنان ایران در طول 43 سال گذشته با سربلندی آنرا به پیش برده اند و در بسیاری از عرصه ها، ارتجاع اسلامی را به عقب نشینی واداشته اند. از همان فردای تشکیل حکومت اسلامی مبارزه ای سخت و سنگر به سنگر زنان با رژیم اسلامی و با قوانین و سنتهائی که این رژیم حامی آن بوده است، آغاز شد. در بیدادگاههای رژیم صدای حق طلبی خود را بلند کردند و قوانین ارتجاعی را به چالش کشیدند، در صف اول مبارزات کارگران و دانشجویان و بازنشستگان و دیگر اقشار معترض جامعه دوش به دوش مردان حضور یافتند و جسارت،اعتماد به نفس و هوشیاری خود را به نمایش گذاشتند. محدودیت ها را پس راندند و سرآمد دستیابی به دانش و علوم و فنون زمانه خود شدند، درهای میادین ورزشی را به روی خود گشودند، حجاب اجباری را پس راندند، به زندان رفتند، شکنجه و تحقیر شدند، اما سر تسلیم فرود نیاوردند. همه اینها و بیشتر از این هم، سبب شدند که نگاه جامعه سنتی نسبت به زنان عوض شود. زنان با سرسختی و استقامت خود به همه نشان دادند که هیچ تغییر رادیکالی در این جامعه بدون حضور آنها ممکن نیست.
بدون شک این راه، آگاهانه تر و سازمانیافته تر تا رهائی کامل از قید و بند مردسالاری، زن ستیزی حکومتی و لغو همه قوانین ارتجاعی جاری ادامه خواهد یافت. تجارب تاکنونی به سرمایه و پیشروی های بعدی تبدیل خواهند شد. مبارزات اجتماعی زنان با جنبش های رادیکال موجود در جامعه به هم پیوند خواهند خورد، از همدیگر نیرو خواهند گرفت و همه کثافات و خس و خاشاک این نظام و پس مانده های اعصار گذشته آنرا از دامن این جامعه خواهد روبید. زنان ستمدیده، زنان کارگر بایستی چنین افقی را پیش روی خود داشته باشند و برای تحقق آن آستین ها را بالا بزنند.
در آستانه روز جهانی زن این روز شکوهمند را به همه زنان و مردان آزادیخواه و برابری طلب تبریک می گوئیم. در این روز ما نیز دست در دست انسانهای هم سرنونشت در این مارش جهانی شرکت خواهیم کرد و فریاد آزادی سر خواهیم داد.
زنده باد هشت مارس روز جهانی زن .
کمیته زنان کومه له
اول مارس 2022