مبارزات سراسری معلمان در مقیاسی گسترده و سراسری همچنان ادامه دارد. جمهوری اسلامی نه توان خاموش ساختن شعله های آتش جنبش حق طلبانه معلمان را دارد و نه می خواهد به خواستهای معلمان تن بدهد. سران رژیم بر این باورند که عقب نشینی در برابر خواستهای امروز معلمان، به گسترش بیشتر جنبش های مطالباتی در عرصه های دیگر منجر خواهد شد. در حالیکه توان سرکوب رژیم در مقابل تاکتیکهای مبارزاتی معلمان عملا زمین گیر شده است، ربودن و به زندان کشیدن فعالین و رهبران این حرکت را در دستور کار قرار داده است و همزمان تلاش می کند تا فعالین جنبش های اجتماعی را “امنیتی” قلمداد کند، برای آنها پرونده سازی می کند تا برای صدور احکام سنگین علیه آنان زمینه سازی نماید.
هم اکنون دهها معلم مبارز در شهرهای مختلف در سراسر ایران به زندانها و شکنجه گاههای رژیم کشیده شده اند. جمهوری اسلامی می داند که معلمان مبارز رهبران و چهره های مبارز و برجسته خود را تنها نخواهند گذاشت و خواست آزادی آنها پیگیرانه تر از پیش به یکی از خواسته های ثابت جنبش معلمان تبدیل خواهد شد.
زندانیان سیاسی و فعالین مدنی زنان و مردان شریف و آزاده ای هستند که از حقوق اولیه انسانها، از آزادی بیان و مطبوعات، از حقوق برابر زن و مرد، از لغو تبعیض علیه اقلیت های ملی و مذهبی، از دفاع از محیط زیست، از حق ایجاد تشکل و حزب، از حقوق کارگران و زحمتکشان، دفاع می کنند .
این رژیم طی بیش از چهل سال قدرت در ایران هزاران زندانی سیاسی را اعدام و صدها هزار نفر را هم دستگیر، شکنجه و زندانی کرده است. کدام خانواده محله، کارخانه، اداره و حتی روستا در ایران هست که فرد یا افرادی از خانواده، هم محله ای و همکار آنها برای مدتی زندانی سیاسی نبوده و یا ناچار به تبعید نشده باشند؟
تنوع زندانیان سیاسی در ایران خود بیانگر تنوع مخالفت و نفرت اقشار و طبقات مختلف مردم با عقاید سیاسی بسیار متنوعی از این رژیم است. کمونیست ها، معلمان و فعالین کارگری، روزنامه نگاران و نویسندگان، اقلیت های ملی و مذهبی، فعالین اجتماعی و فرهنگی، وکلا و دانشمندان، فمنیست ها و فعالین حقوق زنان، موزیسین ها و هنرمندان، فیلم سازان و غیره خود نشان دهنده مخالفت بخش بزرگی از مردم ایران از هر قشر و عقیده ای با حکومت جمهوری اسلامی است .
آمار دقیقی از تعداد زندانیان سیاسی و فعالین مدنی در ایران وجود ندارد. رژیم اساساً منکر وجود زندانیان سیاسی در ایران است و از دستگیر شدگان سیاسی به عنوان زندانیان امنیتی نام می برد. جمهوری اسلامی از بدو روی کار آمدن، همه زندانهای رژیم پادشاهی را تحویل گرفت و در طی چهار دهه صدها زندان مخفیِ بی نام و نشان را به زندانهای موجود در کشور افزود. رژیم اسلامی نه تنها تعداد زندانیان سیاسی را بسیار افزایش داد، بلکه اتهاماتی که به دستگیری زندانیان به بهانه امنیتی و تهدید علیه امنیت نظام وارد می کند نیز بسیار گسترش داد. رژیم هیچگونه مخالفت و دگراندیشی را در هیچ حوزه حیات سیاسی جامعه به رسمیت نشناخته و آنها را بعنوان خطری تهدید کننده برای بقای رژیم تلقی می‌کند .
زندان جای هیچ انسان شریف و آزادیخواهی که برای دفاع از آزادی و کرامت انسانی، برای برابری و لغو هرگونه ستم و تبعیض، برای کسب حقوق اولیه خود و زندگی بهتر برای انسانها مبارزه می کند نیست .زندان جای بسیار مناسبی برای حاکمان جنایتکار اسلامی، برای شکنجه گران و اخوندهای وقیح و شیاد است که مصیبت و فلاکت را به ملیونها نفر از مردم ایران تحمیل کرده اند .
دفاع از زندانیان سیاسی و فعالین جنبشهای اجتماعی و بویژه مبارزه برای آزادی فوری و بدون قید و شرط معلمان دستگیر شده ، دفاع از خانواده زندانی سیاسی ، وظیفه فوری و انسانی همه ما است .
هیچکس را نباید بجرم مبارزه برای مطالبه حقوق خود، بجرم اعتراض علیه فلاکت و ستمگریهای موجود، بجرم داشتن عقیده مخالف و انجام فعالیت سیاسی بازداشت و زندانی کرد. اگر قرار است کسی در کنج زندانها باشد، این عاملین و مسببان وضع موجود هستند که باید به زندان بروند، یعنی همان کسانی که فرزندان مردم را به زندان و زیر شکنجه می برند، همان کسانی که جگر گوشگان مردم را می کشند و در گورهای بی نام و نشان دفن می کنند، آنان که ثروت جامعه را به غارت می برند و این بار عظیم رنج و محرومیت و بیحقوقی را بر مردم تحمیل کرده اند. ضروری است که خواست آزادی فوری و بدون قید و شرط مبارزین در بند در صدر مطالبات قرار گیرد.
بساط رژیم سرمایه داری جمهوری اسلامی، این حکومت ترور، زندان و شکنجه ، باید با مبارزه انقلابی کارگران و مردم محروم و ستمدیده از این کشور برچیده شود و در فردای پیروزی، آزادیهای بی قید وشرط سیاسی بعنوان جزیی از منشور انقلاب، به نیروی قیام کنندگان در سراسر کشور اعلام و اجرا گردد.